یک سالگرد دیگه !

دقیقا سیزده سال پیش بود . روزی که پا به این محیط گذاشتم تا رسما زندگی جدیدم را به عنوان کارمند رسمی یکی از وزراتخانه های دولتی شروع کنم . قبل از اینکه در روز 17 آبان 76 کارم را شروع کنم ، در شهریور ماه به خاطر اعلام نیاز از اینجا ،با همراهی همسرم ،  به دفتر مدیر وقت اداره رفتم . ایشان ضمن این که ورود مرا خوشامد گفتند ، نکات مهمی را عنوان کردند که آن زمان باور پذیریش برایم بسیار سخت بود . اما متاسفانه در طی زمان تمامی آنها برایم ثابت شد . شاید برای من که در سن 22 سالگی و بلافاصله پس از فارغ التحصیلی جذب محیط کار شده بودم ، آنهم در شهری غریب که با روحیات مردمانش بسیار نا آشنا بودم ، سخت تر بوده باشد ، اما بعدها برایم آشکار شد که نه ،  خصلت این محیط  است اینگونه رفتارها و چه خوب شناخته بود و چه خوب شناساند این محیط و آدمهایش را به من ،  گر چه من تا به تجربه در نیافتم ، باورشان نکردم و نمی خواستم که باورش کنم . اینکه در این اداره ، هیچ نیروی جوان و تحصیلکرده ای را که حرفی برای گفتن داشته باشد و بهتر از آنها عمل کند ، به خاطر اینکه هویت خودشان زیر سئوال نرود ، را نمی پذیرند . اینکه طوری عمل می کنند که یا تو شبیه به آنها شوی ، یا بگذاری و بروی ، اینکه اینجا محیط فرهنگی دانشگاه نیست و نباید از همکاران همان انتظاری را داشت که از همدانشگاهی ها داری ! یا بسیاری موارد دیگر ، که البته من بعدها فهمیدم مشکل از درک خودم از اجتماع است که همینگونه نمی اندیشیدم ! که این منم که باید تغییر می کردم ، نه اجتماعی که مدل کوچکتر جامعه و کشور من است !

بگذریم . تجربیات من از این اداره ، سخت است . خیلی سخت ! و بیش از هر چیزی مساله ای که آزرده ام ساخته ، توقع جمع برای همسان سازی فکری افراد است ! یعنی می خواهند تو همانگونه باشی که آنها می اندیشند و دوست دارند ! که نمی توانند بپذیرندت همانگونه که هستی ، که برای پیشبرد اهدافشان گاهی حتی اصول اولیه انسانیت و جوانمردی را نیز زیر پا می گذارند . زمان زیادی گذشته ، من تغییر کرده ام ، تجربه آموخته ام ، شناختم نسبت به زندگی ، جامعه و انسانها بیشتر شده است . می پذیرم که اشتباهات زیادی داشته ام ، می پذیرم که سختی هایی که کشیده ام به خاطر خواسته خودم بوده ، که نخواستم آنگونه باشم که خواسته اند ، نه اینکه صددرصد موفق بوده باشم ، اما تلاش خودم را نموده ام تا سر حد امکان خودم باشم و خودم بمانم . پس طبیعی است که ازردگیها و ناراحتی هایی  هم بر سر راهم بوده است .

در تمامی این سالها ، دوری از خانواده و از شهرم ، دلتنگی ها ، فاصله ها  و تنهایی ها بسیار آزرده ام ساخته . خیلی اوقات به این می اندیشیده ام که چرا باید چنین سرنوشتی در انتظارم باشد ؟ که تا کی باید غربت را و تنهایی را دوام بیاورم ؟ که چرا فرزندانم باید به دور از عزیزترینهایشان بزرگ شوند و سختی بکشند ؟ اما ، الان  بسیاری از این سئوالات را برای خودم پاسخ داده ام و بسیاری را نیز بعد از این خواهم آموخت . اینکه انسانها در سختی هاست که ساخته می شوند ،  که این فاصله هاست که تو را قدردان حضورها می کند و به تو می شناساند لذت بودن در کنار نزدیکانت را ! چیزی که بسیاری از آدمها به علت داشتن ، قدردانش نیستند . حضور در این شهر و در این اداره با همه سختی ها ، آموخته های ارزشمندی را به من عطا کرده که به خاطرش همیشه شکرگزار خداوند خواهم بود. آشنایی با افرادی که بسیار تاثیر پذیرفته ام از آنها ، دوستی با کسانی که برایم موهبت بزرگی  خواهد بود . تجربیاتی که هرگز در کنار مادر و پدر و در شهر خودم آنها را نمی آموختم . در واقع می توانم بگویم ، این آدمی که الان هستم ، هرگز در جایی به غیر از این محل شکل نمی گرفت . خوب و بدش را با هم می سنجم و از نتیجه کار ناراضی نیستم . پس علیرغم اینکه کار کردن در این محیط برای من فرسایش های روحی و جسمی فراوانی را به همراه داشته و دارد ، علیرغم اینکه منتظر فرصتی برای جدا شدن از این محیط هستم ، و علیرغم همه سختی های دیگر ، ورود خودم را به چهاردهمین سال کاری تبریک می گویم . چهارده سال تجربه زندگی در شرایط سخت ، چیزی است که هرگز به مخیله من راه پیدا نمی کرد ، چهارده سال گذر روزهای تلخ و شیرین ، چهارده سال شناخت از خودم و از دیگران .

نه به لحاظ مادی ، که به لحاظ معنوی ، امیدوارم گذر این سالها بر من بیهوده نبوده باشد ، که امیدوارم بهره ای برده باشم از همه این زمانها ، که توانسته باشم حداقل تاثیر کوچکی بر محیط و بر اطرافیانم گذاشته باشم ، که توانسته باشم ذره ای در بهترنمودن روحیه  و آرامتر نمودن شرایط کاری  همکاران و دوستانم در زمانهای طولانی اداره نقشی داشته باشم ، که اگر این بوده ، می توانم ذره ای احساس رضایت داشته باشم از گذر ثانیه های فراوان عمرم در این محیط . خدا کند توانسته باشم قدری ، تنها به اندازه ذره ای ، همانی باشم که دوست داشته و دارم .

پی نوشت :

جز یکی دو بار که اجبارا پای گزینش نشستم برای استخدام و قبولی در دانشگاه ، هیچوقت مورد بازجویی قرار نگرفته بودم . تا اینکه بزرگ عزیز تصمیم گرفت مرا مورد شناسایی قرار دهد . فرصت پرسش و پاسخ تمام شده ، تنها اگر دوست دارید میتوانید ما حصل این بازجویی را بخوانید !