یک دوست

دو شب پیش در دفتر خاطراتم به دنبال رد پایی از یک خاطره می گشتم تا بتوانم برایتان بازگو کنم ، که پیدایش نکردم . اصولا من آدم نوشتن نبوده ونیستم و به همین دلیل خاطرات نوشتاری درست و درمانی ندارم . اما فروردین 76 با شروع زندگی مشترک و همزمان با گذراندن آخرین ترم دانشگاه ، قسمتی از خاطراتم را نوشته ام که تا تولد یگانه ادامه یافته است . مرور خاطرات 14 سال پیش برایم جالب بود ، بخصوص که قسمتهایی از آن را فراموش کرده بودم . در قسمتی از آن دفتر به خداحافظی از نزدیکترین دوست دوران دانشجویی ام اشاره  کرده ام . هنوز به خاطر دارم آن روز گرم تابستانی را که در نیمکت حیاط دانشکده نشسته بودیم و با هم صحبت می کردیم . هدیه خداحافظی دوستم را به یاد دارم که کاستی از آلبوم فراق صدیق تعریف بود و آن نوشته قشنگ و پراحساس رویش را . اصولا من در طول زندگی   دوستان زیادی داشته ام . اما آنچه برخی از آنها را از دیگران متمایز کرده است ، میزان تاثیرگذاری آنها بر برهه ای از زندگی ام بوده . با این حساب این دوست عزیز، یکی از بهترین و موثرترین دوستان زندگی من است که در تمامی دوران دانشگاه و حتی سالهای بعد در همان رده بهترین ها قرار دارد . دختری که آشنایی با او و خانواده محترم و بخصوص مادر گرانقدرش برای من غنیمت بزرگی بود . دوستی ای که با یک تصادف شیرین شروع شد و در طول زمان روز به روز محکمتر شد ، آنقدر که حتی پس از پایان دانشگاه نیز به همان شکل ادامه یافت . هر سال چه در ساگرد تولد ، چه آغاز سال نو ، هدیه های ما پابرجا بود . تا چند سال هر ماه دو بار ارتباط تلفنی برقرار بود و هنوز آنقدر نزدیک بودیم که از جریانات زندگی همدیگر اطلاع داشته باشیم . آنقدر که تا سالها برای عید دیدنی او ومادرش به تهران بروم . آنقدر که برای تولد دخترم با خانواده اش به خانه ام بیاید . آنقدر که هر بار برای ماموریت کاری به تهران می رفتم ، علیرغم وجود فاصله های مکانی تهران و فرصت محدود من ، سر زدن به او جزء کارهای همیشگی من بود . آنقدر نزدیک بودیم که سه سال پیش در جریان ماموریت یک هفته ای من به تهران ، به اصرار او و مادرش ، دو شب را در منزل آنها به سر ببرم . اوایل تابستان گذشته بود که برای مراسم ازدواجش به تهران رفتیم و آن شب خاطره آمیز زیبا برای همیشه در ذهنم ثبت شد . مرداد امسال تولد دختر کوچکش را به شادی نشستم و منتظر فرصتی بودم که برای دیدنشان به خانه اش بروم . هر چند همسرم معتقد است برای هر دیدنی ، بازدیدی واجب است ، اما من همیشه اعتقاد داشته ام که بعضی چیزها آنقدرارزش دارند که حساب و کتاب ها را به خاطرش به میان نکشانی !

یازدهم آبان ماه تولد دوستم است و من این بار هم مانند سالیان گذشته با او تماس گرفتم تا تولدش را تبریک بگویم . اما تمامی تلاشهای من برای ارتباط با تلفن همراه و خانه اش به شکست انجامید و وقتی دیروز برای چندمین بار تماس با او و مادرش نتیجه ای نداد ، به منزل برادرش زنگ زدم و آنجا بود که واقعیتی بر سرم آوار شد . از آخرین باری که با این دوست عزیز صحبت کرده ام کمتر از دو ماه می گذرد . اما الان یک ماه است که به قصد اقامت به یک کشور اروپایی از اینجا رفته اند . چه احساسی به شما دست می دهد وقتی همسر برادر نزدیکترین دوستتان با تعجب سئوال کند مگر خبر ندارید که ایشان دیگر اینجا نیستند ؟ نمی توانم احساسم را بیان کنم . اما گاهی گذر زمان چقدر سخت می شود . دیروز صبح از آن روزهایی بود که باز هم واقعیت با تمامی تلخی اش بر دلم نشست و حجم عظیمی از ناگواری را بر روح و جانم نشاند . چه برسر ما و دلهایمان آمده ؟ این فاصله ها از کجا شروع شده اند و تا به کجا امتداد خواهند یافت ؟ محبت هایی این چنین ، چگونه به چنین انجامی می رسند ؟ کاش هرگز این سئوالات برایم پیش نمی آمد ! کاش ....