بازی

دعوت سمیرا بانوی عزیز به بازی مرا برد به سالهای دور و خاطرات دوران مدرسه . از بچگی به دنیای کتابها علاقه زیادی داشتم . خواندن کتاب داستان و شعر جزء برنامه های همیشگی من بوده , اما به همان نسبت از نوشتن هراس داشته ام . هیچوقت یادم نمیرود که کلاسهای انشا برای من یکی از سخت ترین زمانهای مدرسه بود . اشکم در می آمد تا دو خط انشای زورکی قالبی آن موقعها را می نوشتم , علم بهتر است یا ثروت , در آینده می خواهید چکاره شوید , در مورد جهاد سازندگی چه می دانید , تعطیلات تابستان را چگونه گذرانده اید و اینگونه انشاهایی که همیشه بیزار بوده ام از نوشتنشان ! اما سخت تر از نوشتن , ارائه همان دو خط انشای تحمیلی در کلاس بود که برایم زجری به تمام معنا بود . بگذریم . این ماجرا با من بود تا سال دوم دبیرستان و زمانی که دبیری تازه فارغ التحصیل شده و جوان و پرانرژی سراغمان آمد به نام خانم ایزدخواه که چندی نگذشته همه بچه ها عاشق خودش و کلاسهایش شدند . جلسات شعر خوانی کلاسش از آن دفترچه جلد قرمزی که پر بود از شعرهای نو برایمان بسیار شیرین بود . یادم نمیرود از خانه ضبط صوت آورد تا شعر زمستان اخوان ثالث را با صدای خودش بشنویم . آن هم با هزار دردسر . گاهی اشعاری میخواند که از ما میخواست همانجا بین خودمان باشد و به بیرون از کلاس درز نکند , شعرهایی که همان زمان هم صدای اعتراض انسانهایی بود که مجالی برای بیان نمی یافتند . کلاسهای انشای خانم ایزدخواه هم خاص بود . از ما می خواست انشاهایمان را بر روی برگه بنویسیم و او آنها را با خود می برد و می خواند و به دقت نظراتش را بر روی برگه هایمان یاد داشت میکرد . آنوقت از بین انشاها چند تایی را انتخاب می کرد تا سرکلاس خوانده شود . موضوعات انشایش نیز همه متنوع بودند و ابتکاری , اگر ...., ای کاش ......, شهر ما ...... آرزو دارم ..... همه در همین سبک و جالب این که هر کدام از بچه ها موضوعی را در ذهن می پروردند هر کدام متفاوت با دیگری و همین برای ما جذاب بود . یادم است انشایی را که برای موضوع شهر ما نوشته بودم , شعر گونه ای بود که خیلی دوستش داشتم . در ذیل برگه انشایم نوشته بود , بسیار خوب است اما کاش از خودت می نوشتی ! و وقتی به او گفتم این نوشته خودم است کلی تشویقم کرد . این موضوع را همینجا نگه داریم تا بعد ...

و  اما کامپیوتر : زمان دبیرستان من هم در کل شهرم , سه کلاس ریاضی بود : یکی دخترانه و دو کلاس پسرانه . ما 25 نفری که در کلاس ریاضی درس می خواندیم , همگی آرام و مودب و درسخوان بودیم و بچه های مورد علاقه مدیر و دبیران مدرسه . تمام چهار سال دبیرستان تنها کلاسی که با مدیر به اردو رفت ما بودیم . خواستیم برایمان کلاس زیست و زمین بگذارد , قبول کرد و حتی آزمایشگاه آن را هم برایمان فراهم کرد . سال دوم که بودم یعنی سال 69-70 هنوز مدرسه ما کامپیوتر نداشت , اما بچه ها خواستند و مدیر برایمان کلاس مبانی کامپیوتر گذاشت . برای کار عملی هم ما چند دانش آموز را به چند گروه تقسیم کرد و به سازمان آموزش پرورش شهرمان می برد تا بتوانیم از کامپیوترهای آنجا استفاده کنیم . آن زمان تنها در حد استفاده از مبانی داس اطلاعاتی را اموختیم . اما هیپچگاه به ذهنمان هم خطور نکرد که می توان در خانه هم کامپیوتر داشت . ما عادت داشتیم به نخواستن و نداشتن , همینکه در همین حد هم امکانات آموزشی مان فراهم بود خدا را شکر می کردیم . بر خلاف برادران کوچکترم که با همه امکاناتی که دارند باز هم ناشکرند و قدرناشناس .  در دانشگاه هم واحدهای کامپیوترمان در حد همان داس پیشرفته بود و برنامه ریزی بیسیک و فرترن و آشنایی با سیستمهای اطلاعاتی فاکس پرو . اما تا ما فارغ التحصیل هم بشویم خبری از نرم افزار ویندوز نبود . و اما آشنایی با اینترنت بر می گردد به سال 79 و 80 در همین اداره خودمان با مسئول کامپیوتر جوانی که در شرکت استخدام شد . دختری پرشوروشر و پر از انگیزه برای یادگیری . درست است که فارغ التحصیل رشته کامپیوتر بود , اما به صورت تجربی و پا به پای همدیگر با سیستم عامل ویندوز و آفیس و پاورپوینت و اینترنت و کلا با دنیای کامپیوتر و اطلاعات آشنا شدیم . هر دو به یک اندازه علاقمند بودیم و خب ایشان با توجه به رشته تحصیلی شان بسیار در این زمینه به من کمک کردند . ساعات خوشی را که در کنار همدیگر گذرانده ایم , هرگز از یاد نخواهم برد . خب حالا برمیگردیم به وبلاگ . یادم نمی آید اولین وبلاگی را که مطالعه کردم کی بود و چه بود . زمانی که باسمیرا بانو آشنا شدم با فضای بلاگستان غریبه نبودم , اما آشنایی آنچنانی هم نداشتم . یادم می آید یکی دوبار همان اوایل ورودش به اداره ما , از وبلاگ دوستانش اسم برد و من بعدها با سرچ اسمش به وبلاگ خودش رسیدم . وقتی به او گفتم که وبلاگش را خوانده ام تعجب کرد و گفت از کجا پیدایش کرده ام . از همان زمان خواننده جدی بعضی وبلاگها شده ام که تا همین حالا هم ادامه دارد . اما اینکه آن مقدمه اول را بیان کردم برای این بود که بگویم هرگز فکر وبلاگ زدن هم به ذهنم خطور نمیکرد , به علت ترسی که از نوشتن همیشه با من بوده , حتی وقتی سمیرا بارها از من خواست که وبلاگ بزنم آنرا شوخی می پنداشتم . اما بعد از چندین بار گفتن , نمی دانم چطور شد یکباره این تصمیم را گرفتم . اوایل خیلی می ترسیدم از اینکه حتی  هیچ مطلبی برای گذاشتن در وبلاگ پیدا نکنم , چه رسد به نوشتن , اما حالا بعد از حدود 10 ماه این ترس من بسیار کاهش یافته . الان دیگر از نوشتن نیز نمی ترسم که برایم کار شیرینی شده است . بابت این موضوع همیشه مدیون سمیرای عزیزم هستم . فکر کنم بازی من خیلی طولانی شد پس با دعوت کردن رویا ، شقایق , فائزه , زهرا , گیس گلابتون ,داداشی خودم , مامانگار و سایر دوستانی که دلشان می خواهد در این بازی شرکت کنند , بازی را خاتمه می دهم .متشکرم از صبوری تان .