راه

من از متابعت خضر راه می ترسم

از این که باز در افتم به چاه می ترسم

از آن رفیق که تا نیمه راه با من بود

شدم جدا و زپایان راه می ترسم

ز بس گزیده مار هوس شده ست دلم

ز ریسمان سفید وسیاه می ترسم

چو جان هم از سر تن سایه باز می گیرد

دگر زهر چه شود سرپناه ، می ترسم

مخوان به این دو مقامم اگر ز اهل دلی

که من ز صومعه و خانقاه می ترسم

چو روزهای من آبستن غمند همه

دگر ز نو شدن سال و ماه می ترسم

امید عافیت از تندباد و سیلم نیست

ز اشک در تب و تابم ، ز آه می ترسم

چنین که بر رخ من چین فتاده از پیری

گرم به آینه افتد نگاه ، می ترسم

چو برگ بید که لرزد ز بیم باد به خویش

گنه نکرده ز یاد گناه می ترسم

به غیر عشق که از او به کوه دارم پشت

دگر ز هرچه کنم تکیه گاه ، می ترسم

در انتظار توام ای سپیده روشن

بیا بیا که زشام سیاه می ترسم

استاد محمد قهرمان