سپیده

۱-     ۱-  هر آدمی یک معمای سربسته ست . معمایی که خودش مجموعه ای از معماهای کوچک دیگریست که با تولدش شروع میشه و با مرگش ختم . تولد هر بچه خودش اولین کلید معماست . بعد که بزرگ و بزرگتر میشه ، به مرور معماهای زندگیش رو حل میکنه و چقدر که چگونگی حل شدن این معماها اهمیت دارند . مثلا تا هر بچه ای بزرگ بشه و به سامان برسه ، نگرانی های   پدرومادرش تمامی ندارند ، درس خوندنش ، قبولی در دانشگاه و رشته مورد علاقه ش ، کارش ، ازدواجش ، خوشبختیش .... و کاش بشه که این نگرانی ها یک روزی تمام بشن اما ...

این چند وقته معماهای زیادی در دوروبر من پاسخ داده شدند . ازدواج برادرانم ، ادامه تحصیلشون ، ازدواج عزیزان نزدیکم و هزاران سئوال دیگر که یا پاسخ داده شدند و یا به زودی جواب داده خواهند شد . اما هنوز هم سئوالات زیادی ست که در دورو بر من بی پاسخ مانده اند و منتظر گذر زمانند برای جواب .

و اما ، داداش علی ما هم معمای ازدواجش را حل کرد . دیشب با آمدنش به خانه ، موجی از شادی و خنده و انرژی بود که به ساختمان ما سرازیر شد و من چقدر خوشحال شدم از حس خوشایندی که در فضای خانه آنها حاکم شده بود . اینقدر که نتوانستم جلوی احساسم را بگیرم و زنگ زدم و ورود عضو جدید خانواده را تبریک گفتم . چقدر خوبه که همه خانه ها هر شب پرشور و شادی باشند و همه زندگی ها پر خوشبختی . امیدوارم همه معماهای زندگی به خوبی و خوشی حل بشوند . جدیدترین پاسخی که به معمایی از زندگی شما داده شده چیست ؟ دوست دارید آنرا بیان کنید ؟

2-

در شرح حال گل

بنویسید خار را

بر هم زنید : خوب و بد روزگار را .

حرف کمی نبود قرار ومدار عشق

اما چه فایده –

که نفهمیم یار را!

ای روح های ناب !

دوباره به پا کنید-

قدری برای اهل زمستان

بهار را !

بعضی از آدمها چقدر ظریف حرف دلشان را منتقل می کنند . آدمهایی که سکوتشون ، نگاهشون و هر حرکتشون یک معنای خاصی دارد . کم حرف می زنند اما اگر حرفی هم باشد ، روحت را تکان می دهد . کلماتشان اسیرت می کند و به این زودی از بار سخنشان رها نمی شوی . سپیده ما یکی از آن معدود آدمهایی است که بیشتر با نگاهش حرف میزند تا با کلام . و چقدر هم کلماتش تاثیرگذارند . یک نمونه اش همین شعر بود که بر روی کارت تبریکی برای تولد نیایش به من هدیه داد . نیازی به هیچ حرف اضافه ای هم نبود .  حرف قلبت را شنیدم سپیده عزیزم . باز هم ممنون .

این چند وقت گذشته خیلی در خودم غرق بودم ، مرا ببخشید !

پی نوشت :

شعر بالا سروده ابوالقاسم حسینجانی است .