اداره

بعد چندین روز استراحت و آرامش ناشی از حضور در خانه , امشب دوباره استرس بیدار شدن صبح زود برای رفتن به سر کار سراغم آمده . سیزده سال است که با این مساله کنار آمده ام  و نمیدانم چرا این روزها اینقدر دارم در مورد رفتن و نرفتن به سرکار  , با خودم کلنجار میروم . کاش میتوانستم به قول شقایق عزیزم تا وقتی که حس نیاز نمیکردم  , به اداره برنمی گشتم , کاش میشد قید تعهدات اضافه زندگی را زد , کاش میشد به قول مامانگار عزیز جسارت به کارگیری تجربیات خودمان و دیگران را داشته باشیم . کاش می شد از وقایعی که در آینده امکان پیشامد دارند نترسیم و دل بزنیم به راهکارهای جدید زندگی , تا شاید راه بهتری را برای زندگی مان پیدا کنیم .  هنوز میلی برای رفتن به اداره ندارم . هنوز احساس میکنم لازم است یک مدت دیگر در خانه بمانم و دور باشم از محیط اداره , اداره در حال حاضر برای من یعنی  بلند شدن بالاجبار اول صبح  از خواب ناز , یعنی کمبود خواب , یعنی سروکله زدن با کلی آدمهای جورواجور که یا حرف تو را نمی فهمند یا باید کلی با آنها صحبت کنی تا متوجه منظورت بشوند , اداره یعنی سروکار داشتن با کلی عدد و رقم و پول و چک و .... یعنی کار و کار و کار ... اداره یعنی آدمهای پینوکیو , یعنی روسایی مانند روباه مکار اما گاهی در ظاهر پدرژپیتو  یا شاید هم در نقش صاحب سیرکی که برایش مهم نبود چه بلایی سر دیگران  میاد , چیزی که برایش مهم بود خودش بود و نفعش , اداره یعنی همکارانی مثل گربه نره , مثل دوستان نادان پینوکیو  , اما این وسط آدمهایی  هم پیدا میشوند از جنس فرشته مهربان , یا جوجه کوچولوی پینوکیو که در هر حال تنهایت نمیگذارند , ( اینطور که من از پینوکیو گفتم , به این معنی نیست که خودم را در نقش او می بینم ها , یه جوری قیاس مع الفارق بود !) و من چقدر دلم برای این آدمها و  دوستان عزیزم , فرشته های مهربان خودم  تنگ شده , که اگه نبودند مطمئنا تردیدم برای کندن از اداره خیلی کمتر بود ! اداره یعنی کارزاری از جنس زندگی , درگیری دائمی همه خوبیها و بدیها , یعنی غوطه خوردن در همان هیجانی که ما را ساعتها پای سریالها و کارتونهای کودکی می نشاند ! راستی شده تا به حال خودتان را و زندگیتان را به شخصیت های کارتونی کودکی تشبیه کنید ؟ یک زمانی قرار بود با سمیرای عزیز ماجراهای اداره را با کمک شخصیت های کارتونی بنویسیم ! هنوز که فرصتش پیش نیامده , قرار بود هر کدام از همکاران نقشی را برعهده داشته باشند فراخور حالشان , تا به حال نشده , شاید از حالا سعی کنیم این اتفاق بیفتد ! تصور کنید آن شرلی یا جودی ابوت را در قلعه حیوانات ! چه حسی به شما دست می دهد ؟ نگرش بسیار منفی ایست . قبول دارم , اما گاهی به همین شدت از این محیط بیزارم ! کاش زندگی اینقدر بی رحم نبود که علیرغم میلمان وادار به انجام دادن کاری بشویم , کاش جسارت ترک یک محیط و روبه رویی با آینده ای دیگر را در خود پرورش می دادیم , کاش ....

بگذریم . فردا روز دیگریست و من باید با آرامشی که به دوستانم قول داده ام , به دیدارشان بروم . سعی خودم را خواهم کرد که همانی باشم که انتظارش را دارند . امیدم به خداست . امیدوارم موفق شوم .