رویا

دم غروبی داشتم به یک ای میلم فکر میکردم , ای میلی با این مضمون که ما یک دفعه به این دنیا می آییم و فرصت زندگیمان یک بار بیشتر نیست. گفته بود ارزش ما به آرزوهای بزرگ و کوچک ماست , ارزش ما به تلاشی است که در جهت رسیدن به آرزوهایمان می کنیم , ارزشمان به اندازه قدریست که برای زندگیمان قائلیم ..... از صبح , یعنی بهتر است بگویم این دو سه روزه , به زری فکر میکنم . مسافر عزیزی که روزهای ایران ماندنش و در بین ما بودنش , به شماره افتاده اند . لحظات کمی که باقیست تا او را از پس صدای مهربان و چهره زیبایش در کنار خود داشته باشیم . که حضور گرمش را در کنار خودمان حس کنیم , که ..... بگذریم , نمی خواهم من هم غمنامه ای از رفتن او بنویسم . منظورم از آوردن اسمش این بود که بگویم به او فکر میکردم و به جسارتش ! به اینکه تکلیفش با خودش و خواسته اش و زندگیش را مدتهاست روشن کرده , که می داند از این زندگی چه می خواهد و برای این خواسته اش چه گامهایی را باید بردارد . به اینکه جسارت رفتن مسیر , هر چند سخت , را دارد و بدون ترس از پیشامدهایی که ممکن است در مسیر رسیدن به هدفش پیش بیاید , می رود . می رود تا فرصتهای طلایی آینده را در دست بگیرد , می رود که سرنوشتش را آنطور که خودش می خواهد رقم بزند , که ته دلش راضی شود از اینکه راه نرفته ای را باقی نگذاشته ,که ..... و من مطمئنم که زری ما , با همه مهربانی بی بدیلش , با همه صداقت و صراحتش , با همه تعقلی که در زندگیش , در کنار احساسات فراوانش قرار دارد , در این راه موفق خواهد شد . آرزویم شادکامی و موفقیت روزافزون اوست .

به زری فکر میکردم و به اینکه چه میشد من هم تنها کمی از جسارت او را با خود داشتم , که حداقل تکلیفم را با خودم روشن می کردم , که چه می خواهم از این زندگی , از خودم چه انتظاری دارم و اینکه چرا اینقدر ضعیف شده ام اینروزها ... در همین افکار بودم که خوابم برده بود . در خواب پدربزرگم را دیدم که به سراغم آمد و گفت که برایم چیزی پنهان کرده که مایل است آنرا در اختیارم بگذارد . مرا به سمت کیفی برد و از آن تقویمی با جلد چرم قهوه ای سوخته مربوط به سال 78- که اتفاقا سال وفات ایشان است -  و ساعتی مچی از چرم قهوه ای داد و گفت که مدتهاست اینها را برای من خریده و کنار گذاشته است . جالب اینکه شیشه ساعت اینقدر کدر بود که زمان را نمیشد از آن تشخیص داد و جالبتر اینکه در کیف پدربزرگ یادگارهای چرمی دیگری نیز بود که آنها را برای سایرین کنار گذاشته بود . نمی دانم . اینقدر مبهوت این خواب هستم که فکرم کار نمیکند . اینکه مفهومش چیست ؟ برای منی که به رویاهای صادقه ام ایمان آورده ام , این خواب مطمئنا نشانه ای است , اما کاش مفهوم آنرا در می یافتم . زمان و رنگ قهوه ای چرم چه منظوری را به من القا می کنند ! کاش زبان این خواب را در می یافتم . ببینم, شما نمی توانید به من کمکی کنید؟

پی نوشت :

اینقدر حالم خوب هست که تمام جریانات مثبت اطرافم رو خوب درک کنم . که متوجه دوستیهای خالصی که از دلهای صاف و زلال آدمهای دور و برم  سرچشمه می گیره باشم . اینقدر خوب هستم که چشم نبندم به کمک دوستان قدیم و جدیدی که دارن سعی می کنند من رو در گذر از این روزهای سخت یاری بدن و من چقدر ارزش قائلم برای این محبتها و دوستیهای خالص که نمیشه قیمتی روشون گذاشت , چقدر خوشحال میشم وقتی ای میلی از یک دوست جوان خوبم از شهری که هرگز پا به اونجا نزاشتم به من میرسه و میگه برای خوشحالیم دعا میکنه , چقدر بغض کردم از خوندن این پست سمیرا و نمیدونم که چطور میشه جبران این صمیمیت  و زلالیت این دختر خوب نهاوندی  رو به جا بیارم ؟ چقدر غریبه که هر وقت حس دلتنگی میاد سراغم در آن واحد پیامک های دوستانم میرسه که یادآوری کنند که همیشه هستند ! این روزها حداقل حسنش اینه که بیشتر قدر با هم بودن رو میدونیم و برای من اینکه بدونم چقدر با این ارزشهای زندگیم زنده ام ! نگران نباش مهتاب عزیزم , من هنوز آنقدری که فکر میکنی ناامید نیستم ! خوبم و با وجود شما بهتر خواهم شد . از حضور همه تان ممنونم.