یک تجربه

مثل کوهی روبروی موج رخوت سربلند

مثل صحرایی صبور و بیکران
زیر سقف نیلی این آسمان

 زندگی آهنگ جاری بودنه
فرصت سبز بهاری بودنه
با هجوم تیرگی در قاب یاس
شوق آواز قناری بودنه
به سایه دل سپردن
تفالی به خوابه
ترانه رهایی
طلوع آفتابه
شب از دریچه ها رفت
بگو سحر بتابه

هر روز زندگی برای ما یک تجربه جدیداست . تجربه ای که با روزهای قبل متفاوتش می کند . این چند وقت ، گذر زمان برای من بسیار سخت بود . و نقطه اوج این روزهای سخت را هفته گذشته و بخصوص در اواخر هفته گذراندم . و به این باور رسیدم که مرز بین عقل و جنون در آدمی به اندازه یک تار موی نازک بیش نیست . باور کردم که وقتی فشارهای عصبی و روحی در تو به اندازه ای خاص – که مسلما در هر آدمی متفاوت دیگری است – برسند ، اگر آنقدر قدرت مقاومت از تو گرفته شده باشد و آنقدر خالی از انرژی باشی که دل بدهی به آنها و اجازه جولان به آنها بدهی ، آنقدر شکننده هستی که با کوچکترین تلنگری در هم بشکنی و چیزی از موجودیت واقعی تو باقی نماند . گاهی اما در همین زمان هم آنقدر هشیار هستی که بدانی چه بر تو می رود و آگاه به این باشی که در ورطه غلطی افتاده ای که چاره اش بلند شدن است و تنها خود تو هستی که بایدنجات بخش خود از این منجلاب باشی ، اما حتی این آگاهی هم نمی تواند در آن لحظات کمکی برای تو باشد .

بگذریم . قصدم این بود که با یادآوری لحظاتی که بر من گذشت ، بدانم که هیچ عقوبتی برای هیچ کسی بعید نیست  و به راحتی می توان شرایطی بدتر از این را نیز تجربه کرد . حالا اما آنقدر خوب هستم که برگردم به گذشته و دلیل تمام این سختیها را برای خودم تحلیل کنم و نقش خودم را در این سختیها بفهمم ، اینقدر که به خودم نهیب بزنم که باید بلند شوی و دوباره همان بشوی که از تو انتظار می رود و آنقدر از این رخوت جاری در این روزهایم عصبانی باشم که به خودم سیلی ای بزنم که دردش به این راحتی از یادم نرود تا به یاد بیاورم که نباید اینقدر سست بود و ضعیف .

 حالا اینقدر خوب هستم که سپاسگزار خداوند باشم به خاطر همه کمکهایش در گذران یک تجربه سخت دیگر ، که دوباره زبان نشانه هایش را که در تمام زندگیم جاریست درک کنم و بدانم که باید قدردان این لحظات باشم . آنقدر که وقتی در حال آمدن به اداره این آهنگ منوچهر طاهرزاده را می شنوم بدانم که این هم ، نشانه ای از حضور خداست که اکنون با زبان واژه ها با من سخن می گوید و به من می فهماند که زندگی آهنگ جاری بودن است ، فرصت سبز بهاری بودن است . حالا آنقدر خوب هستم که به خودم اجازه بدهم به محبوب و رویا زنگ بزنم و از این دو دوست دلتنگ و خسته این روزها بخواهم که آنها هم اجازه ندهند که مشکلات کوچک و بزرگ زندگی ، همه انرژی نهفته در درونشان را پنهان نگاه دارد و اجازه ندهند که صدایشان از همه آن انرژی های مثبتی که جزئی از آن صداست ، خالی بماند . حالا اینقدر خوب هستم که با شنیدن رتبه خوب زهرا ، نصف شبی شال و کلاه کنم و به خانه آنها بروم و آنقدر او را در بغل بگیرم و ابراز احساسات کنم که اشک او را در بیاورم . حالا اینقدر خوب شده ام که به خاطرم بماند امروز سالروز تولد مریم عزیزم است و باید حتما این روز را به او تبریک بگویم . حالا اینقدر عاقل شده ام که این پیام خدا را دریابم که ممکن است  اتفاقی - که می تواند زلزله ای باشد که همین چند روز پیش شهرم را لرزاند – باعث از دست دادن همه عزیزانی باشد که کمی در این آشفتگی روحی من دخیل بودند ، و از خدا بخواهم که هرگز مرا با اینگونه آزمایشات ، امتحان نکند ! حالا اینقدر می دانم که این روح خسته محتضری که در حال گذران دوره نقاهت اش است ، ممکن است باز هم به کوچکترین ضربه ای به حالی بیفتد که درمان ناپذیر باشد و این من هستم که باید مراقبش باشم .

و باز هم مثل همیشه ، می خواهم قدردان مهربانترین و تواناترین همراه همیشگی ام باشم که با وجود بی تفاوتی من ، با وجود عناد من با خودش ، با وجودی که به او و همه  آفریده های خوبش شک کردم ، در همه لحظات با من بود و رهایم نکرد ، اجازه داد که خانه اعتقادم به خودش را ویران کنم و بر روی ویرانه هایش ، آرام آرام بنایی بسازم ، این بار با دستان خودم ، که هیچ زلزله ای را یارای خراب کردنش نباشد . از او ممنونم به خاطر همه نشانه های فراوانی که در مسیر زندگیم قرار می دهد تا با مشاهده آنها دریابم حضورش را ، از او به خاطر همه دوستان یکدلی که برایم در زندگی مقرر کرده سپاسگزارم ، دوستانی که در تک تک این لحظات تنهایم نگذاشتند و دستم را گرفتند و هر کدام سهمی در نجات من از این گرداب  داشتند و بگذارید همینجا نام ببرم از آنها تا شاید کمی جبران محبت آنها را کرده باشم . مثل همیشه قدردان حضور پدرخوانده گرانقدر هستم که گویا در لحظاتی – نا خواسته –  زبان خدا می شود و من سخنانی را که باید بدانم از زبان او می شنوم ، وجود گرانبهایی که در تمام این سالهای غربت ، تنها منبع آرامش من بوده در این محیط و من برای همیشه  مدیون او خواهم بود .  سپاسگزار حضور سپیده عزیزم هستم که چهره اش برایم تجلی آرامش است و صبوری بی حدش مرا به یاد پدر عزیز و مهربان و صبورم می اندازد که همین یاد آوری خودش آرامشی مضاعف را در پی دارد . قدردان سمیرای عزیزم هستم که از همان راه دور هم حضور موثرش را به من اثبات می کند و من می دانم که چقدر این وجود دوست داشتنی و ساکت ، نگران گذار این لحظات بر جمع دوستانه مان است . قدردان حضور استاد قهرمان عزیزم هستم که پدرانه محبت خود را نثار من می کنند و سخنانشان مرا همانقدر جادو می کند که غزلهای نابشان ! قدردان حضور تک تک دوستانی هستم که اینجا آمدند و لطفشان را از من دریغ نکردند و من چه دلگرمم به حضور این عزیزان در این خانه . اما مانده ام چگونه تشکر کنم ازحضور همیشگی میکائیل عزیز که همیشه در سخت ترین لحظات ، به ناگاه از راه می رسد و آنقدربرای بیرون آوردن ما از اوضاع نابسامانی که در آن گرفتاریم ،  از وجود خودش مایه میگذارد که تا چند روزی از هر گونه انرژی ای خالیست  و آنوقت است که من می فهمم چه بلایی بر سر این عزیز مهربان و دوست داشتنی خودم آورده ام و شرمنده می شوم ، اما مگر شرمندگی سودی هم دارد؟ و خواهر عزیزترش  که در پی سخنان عمیقش نکته های زیادی را می یابم و همیشه متعجب این هستم که مگر این دو چند سال دارند و چقدر فهم و درک و تجربه زندگی در پی سالیان اندک زندگیشان نهفته است که اینگونه عمیق می اندیشند به زندگی و مسائل پیرامون آن ؟!

امیدوارم به این زودیها فراموش نکنم تجربیات دریافت شده ام را در این روزهای اخیر و قدردان همه خوبیهای جاری در زمان باشم .

پی نوشت : گاهی برخی کارهای آدمها آنقدر دلخورت می کند که در لحظه تصمیم به واکنش می گیری !‌در سطور بالا  ، نامی هم ازیک دوست قدیمی برده بودم من باب تشکر ، از اینکه بداند چه بگوید یا نه ، متوجه تلاش های مثبتش در جهت حفظ آرامش خود و دیگران هستم ، اما ، گاهی ....

بگذریم ، شاید عکس العمل من از بابت پاک کردن آن سطور شتابزده بوده ، پس به خاطر رعایت انصاف همینجا از بامرام عزیز هم قدردانی میکنم به خاطر حضور مثبتشان در این روزهای سیاه !