راز زندگی

دلتنگی و خستگی شده جزئی از وجود من , حتی زمانی که در جمع خانواده ام هستم , حتی زمانی که در شهر محبوبم نفس می کشم . حتی وقتی به ظاهر شاد و خندان ام . این روزها از خودم خسته ام . به دنبال جایی دنج و آرام می گردم تا خودم را بازیابم . یک تنهایی خودخواسته برای یافتن آرامش گم شده ام . برای ساختن آدمی نو که دوباره توانایی جنگ با مشکلات را داشته باشد  . که می تواند تکیه گاهی باشد برای خانواده و دوستانش ,  اما الان درست در این زمان , نیازمند کسی هستم که کمکم کند , دستم را بگیرد و از این گرداب که در آن غرقم رهایی ام بخشد . دیروز فرصتی پیش آمد و در مقبره خیام از او راز زندگی را پرسیدم و او گفت :

این قافله عمر عجب می گذرد

دریاب دمی که با طرب می گذرد

ساقی غم فردای حریفان چه خوری

پیش آر پیاله را که شب می گذرد

از منزل کفر تا به دین یک نفس است
وز عالم شک تا به یقین یک نفس است
این یک نفس عزیز را خوش میدار
کز حاصل عمر ما همین یک نفس است

پی نوشت :

این خونه اگه رنگ و بویی گرفته به یمن غزلهای زیبای استاد قهرمان هست و بس . پس به خاطر دل همه دوستانی که برای خوندن غزلهای استاد به اینجا میان , یک غزل جدید از ایشون رو میارم . بخونید و از قافله عمر جا نمونید :

ای فراق روی تو , تیره کرده  دیده را

در شب سیاه من , بشکفان سپیده را

دوری تو می نهد , بار غم به دوش من

زین شکنجه وارهان , جان رنج دیده را

بعد آنهمه جفا , اندکی وفا خوش است

آوری مگر به دست , خاطر رمیده را

دل زدرد هجر تو , رفته راحتش ز دست

استراحتی بده , روز و شب تپیده را

شوق بوسه در دلم , قند آب می کند

با نگاه می خورم , میوه رسیده را

بارها زعشق خود , گر چه با تو گفته ام

باز هم توان شنید , قصه شنیده را

دیده خیره می کند , برق گوشواره ات

عاشق نظاره ام , صبح نو دمیده را

ای تو آب زندگی ! تند مگذر از برم

ورنه چاره مردن است , این به جان رسیده را

ساختم به ذوق خود , یک سفینه غزل

زان دهان دلربا , بوسه های چیده را!

با خیال کوی تو , از بهشت فارغم

دل نمی کشد به دشت , در چمن چمیده را

گر چه می شود ز عشق , درد و غم نصیب خلق

درد بی غمی مباد , هیچ آفریده را !

5/4/89