نمانده بال و پری اما هنوز عاشق پروازم

به هجر زنده از آن ماندم ، که جان به راه تو در بازم

به سوی من قدمی بردار ، که سر به پای تو اندازم

ترا چو پیش نظر آرم ، غزل فروچکدم از لب

هزار پنجره بر باغی ! هزار حنجره آوازم

نوازش از تو نمی بینم ، نمی کشی به سرم دستی

به دست و پنجه تو سوگند ، که دلشکسته ترین سازم

مرا مگو که چرا این سان ،ز خویش بی خبر افتادی

چو هیچم از تو فراغت نیست ، به خود چگونه بپردازم ؟

شراب کهنه عشق تو ، چو خون تازه دود در رگ

عجب مدار که در پیری ، هنوز قافیه پردازم

مگر نه دانه برون آید ز خاک با مدد باران؟

دود چو اشک به روی من ، چگونه گل نکند رازم ؟

به خیره از پی بازی رفت ، ولی به ششدر غم افتاد

دلی که لاف زنان می گفت : که نرد عشق نمی بازم!

نمی شود که سر تسلیم ، به پای تو ننهم ای غم

که گر به جنگ تو برخیزم ، شکست خورده ز آغازم

ز اوج گر چه در افتادم ، ز آسمان نگسستم دل

نمانده بال و پری اما ، هنوز عاشق پروازم

به زندگانی پوچ خود ، چه اعتماد توانم کرد؟

شرار دل زده از عمرم ، حباب خانه براندازم

مگر به مرگ رود بیرون ، هوای کودکی ام از سر

کجاست دایه دلسوزی ، که مادرانه کشد نازم؟

چه قدر فاصله افتاده ، میان دلبر و دلداده !

خدای من ، مددی فرما ، به  آن صنم برسان بازم !

استاد محمد قهرمان