من این روزها

این روزها دچار یک خشم خاموش شدم . خشمی که داره ذره ذره وجودم رو از بین می بره . خشمی که با کوچکترین تلنگری سرباز می کنه و فریادی میشه بر سر اولین نفری که بر سر راهم قرار می گیره ، بچه ، همسر ، همکار ، دوست ، خودم ، خودم ، خودم و خدای خودم !

خسته م . از اینهمه دروغ و ریا خسته م ، از اینهمه دشمنی و کینه و حسادت خسته م ، اینهمه بغض ، اینهمه بغض های فروخورده ، بغضهایی که اینقدر خاموشند و خفته ، اینقدر مجالی پیدا نمی کنند برای بروز که میشن یه عقده ، عقده ای در دل که نابودت می کنند ، که از درون تو رو به هم می ریزند ، که نابودت میکنند ، عین یک غده سرطانی ، و من میدونم این روزها دارن چه بلایی بر سر من در میارن ، چه می کنم با خودم ، با روحم ، با جسمم ، اما ظاهرا دیگه هیچ چیز برام مهم نیست ، خسته م ، خسته تر از اونی که دیگه ادامه این مسیر اینقدر برام ارزش داشته باشه که بخوام براش بجنگم ، که اصلا مفهوم ارزش برام کمرنگ شده ، ارزش ها و ضد ارزش ها چه مفهومی دارند در روزگار ما ، وقتی اینقدر دنیای ما کوچیک شده ، که غم نان بشه بزرگترین دغدغه ما ، وقتی وجودمون لبریز بشه از کینه ، دیگه ارزشی واسه ما باقی نمی مونه ! وقتی کوچکترین ارتباطی با الفبای انسانیت نداریم ، وقتی از مروت و انصاف و وجدان و شرف فرسنگها فاصله داریم ، دیگه دنبال چی میگردیم تو این دنیای وانفسا ؟ هیچوقت دنبال اثبات خودم نبودم ، نخواستم بگم کی هستم و چی میکنم ، الا برای خودم که باید تکلیفم را با خودم روشن میکردم تو این زندگی ، اما گاهی مثل الان ، اونقدر سرگیجه می گیرم که نمیدونم حتی با خودم هم چه باید بکنم ؟ که اصلا چی درسته ، چی غلط ؟ اصلا من کجای این دنیا وایسادم و چه چیزی رو میتونم تغییر بدم ؟ یعنی واقعا من قدرت تغییر حتی یک ذره از وجود خودم رو دارم ؟ تا بعد برسه به محیط و به اطرافیان ! گاهی اینقدر خسته م که دلم فقط یک خواب می خواد ، یک خواب آرام و بدون دغدغه و بدون هراس و بدون تشویش از بیدار شدن ، حتی اگه این خواب ، خواب مرگ باشه !

پی نوشت :

نترسید ، هیچیم نیست ، قصد خودکشی ندارم ، هیچ بلایی هم سرم نیومده ، این حرفها حرفهایی بود که باید سرریز می کرد از درونم ، به قول رویا ، باید گاهی اجازه بدیم روحمون تخلیه بشه از حرفهایی که در وجودش لبریز شده ، اما با همه این تلخیها ، زندگی در گذره ، زندگی با همه تلخی ها و شیرینی هاش در گذره ، اونقدر که وقتی با فرخنده عزیزم بر میگردیم و نگاهش می کنیم ، با هم بگیم : پیرشدیم ها !!!

هنوزم با همه حرفهایی که این روح خسته زد ، چیزهایی هستند که برام مهمند ، که اینقدر ارزش دارند که از بودنشون لبریز بشم از همه حسهای خوب دنیا ، مثل بودن یک دوست ، مثل سپری کردن لحظاتی از زندگی در کنار بهترین ها ، در کنار خونواده عزیزی که وجود همه شون برات غنیمته تو این شوره زار دلتنگی ، که دلت میخواد اینقدر لحظه های با اونها بودن کش بیان و تموم نشن ، که طعم و عطر اون لحظه ها غالب بشن بر همه خستگیها و دلتنگیهای روح سرکش و طغیانگر و ناآرام این روزهات ، که اینقدر غرق در صفا و صمیمیت و صداقت اونها بشی که فراموش کنی همه دروغهای دوروبرت رو ، که اینقدر با حضورشون مفهوم دوست داشتن رو عمیق درک میکنی که بتونی هنوز هم امیدوار بشی به اینکه دوستیها هنوز هم پابرجان ، که هنوز هم در همین خرابه میشه به زنده بودن معرفت ها و محبت ها امیدوار بود ، که هنوز هم هستند آدمهایی که با آوردن اسمشون ، با دیدنشون و با به یادآوریشون ، یه بارقه ای از امید و گرما میاد تو قلبت و می فهمی که هنوز زنده ای و هنوز تن ندادی به شدن  اون چیزی که دیگران میخوان ! اونقدر که با همه سردردی که داری ترجیح بدی باز هم در جمع دوستانه دیگری قرار بگیری تا کمتر فکر کنی به این دنیا و همه دردسرهایی که از بودن در اون نصیبت میشه !

عجب پارادوکسی شده وجود من این روزها ، ملغمه عجیبی که به هیچ دردی نمیخوره ، حتی به درد زندگی !

پی نوشت 2:

عمر را استاده پندارم ، می رود از بس به همواری

گرچه از ره وا نمی ماند ، لحظه ای این ساکن جاری

بی تپش تر مانده از مرداب ، می رسانم بام را تا شام

هر شبم چون گور سوت و کور، روزها یکرنگ و تکراری

حاصل شب زنده داریها ، عاقبت بیدار خوابی شد

آن زمان تن می زدم از خواب ، حال در رنجم ز بیداری

ای رفیق سالهای دور ، دیر افتادی به یاد من

ناز پرورد جوانی را ، می کشد پیری به صد خواری

سقف سست زندگی آخر ، بر سرم آوار خواهد شد

نیست از وحشت دلم بر جا ، می دهندم گر چه دلداری

مار زخمی نیستم ، اما ، زانچه می بینم به خود پیچم

هر چه در این نفرت آباد است ، باعث خشم است و بیزاری

در خیابان سیل جمعیت ، باز می دارد مرا از راه

جان ازین گرداب گند آلود ، می برم بیرون به دشواری

لنگ لنگان ، بار غم بردوش ، رو به سوی خانه می آرم

تا مگر آرامشم بخشد ، این قفس ، این چاردیواری

برلبم صدگونه دشنام است ، وز ادب رخصت نمی یابم

ورکه آید برزبان نفرین ، می کنم از شرم خودداری

دیگر ای بیمار نازکدل ، درددل کن با درو دیوار

گر چه داری چشم زین و آن ، پرسشی از روی غمخواری

دوستان را پیش چشمانت ، می درد گرگ اجل از هم

دم زنی ، بم نیز خواهی خورد ، سر بنه بر خط ز ناچاری

استاد محمد قهرمان