باز هم غزل

بی تابی ام فزون شده از حد ، آنسان که هیچ تاب ندارم

از من مپرس حال تو چون است ، چون قدرت جواب ندارم

از بس که انتظار تو دارم ، خوابم زسر پریده و رفته

پهلو به بستر از چه گذارم ، وقتی که میل خواب ندارم ؟

گیرم که شب سیاه و بلند است ، بی هیچ کورسوی ستاره

پرتو فشان ز در چو درآیی ، حاجت به ماهتاب ندارم

مردودی ام ببین که برین در ، با آنکه روی عجز نهادم

مقبول نیست هیچ دعایم ، یک نذر مستجاب ندارم

بسیار وعده از تو شنیدم ، اما وفای وعده ندیدم

از این سرابهای جگر سوز ، دیگر امید آب ندارم

رفتم ز بوسه گل بنشانم ، بر هر کجا که خواست دل من

خواندی چرا به خلوت خویشم ، گر حق انتخاب ندارم ؟

تا ممکنم شود ، در دل را ، بر روی هیچکس نگشایم

ترسم به دست غیر بیفتد ، گنجی که در خراب ندارم

اوراق خاطرات مرا چرخ ، یک یک ربود و داد به نسیان

رحم آیدم به خویش که در دست ، یک برگ از آن کتاب ندارم

آنجا که لطف دوست زند موج ، روز شمار، در چه شمار است ؟

بار گناه دارم و یک جو ، اندیشه از حساب ندارم .

استاد محمد قهرمان