یک غزل

وقت سحر شد خیالت ، یک لحظه مهمان دیده

                                         رنج شب از خاطرم رفت ، با صبح از ره رسیده

ناز و نیاز من و تو ، پیرانه سر نیز برجاست

                                          تو روی گردانده از من ، من از پی تو دویده

جز"دوستت دارم " من ، بر گفته کس منه گوش

                                          از تازگی گر چه خالیست ، حرف مکرر شنیده

برگشتنش رفته از یاد ، یا باز گم کرده ره را؟

                                          ای کاش خود رفته بودم ، همراه رنگ پریده !

در محنت آباد غربت ، یاد وطن دلنشین است

                                           بینند خواب گلستان ، گلهای از شاخه چیده

چندان قضا طالعم را بدخوان رقم زد ، که گفتم

                                           تنها مگر خود بخواند ، این خط کج مج کشیده!

نه اختیار نشستن ، نه پای وا پس کشیدن

                                           چون خار خشکم درین دشت ، با باد هرسو دویده

گشتی بزن با دل جمع در باغ ، تا فرصتی هست

                                            زیرا که برگشتنت نیست ، چون رنگ از گل پریده

می ریخت بر خاک چون گل ، با آه افسوس می گفت

                                             چندی دگر نوبت توست ، ای غنچه نو دمیده

استاد محمد قهرمان