پدر و آرامش

بچه که بودم ـ مثل همین حالا البته ـ خیلی به پدرم وابسته بودم و تمام عشق من به زندگی پدرم بود . پدر من آدم ساکت و کم حرفیه ، اما من با نگاهش همه حرفهاشو می خونم ، با دردهاش درد می کشم ، از غصه هاش رنج می برم و از محبت نابی که توی چشمان زلالش موج می زنه سیراب میشم . تو سن و سال بچگی ، رابطه من و مامان به پررنگی ارتباطم با پدرم نبود .

اون وقتا گاهی پیش می اومد که پدرم به خاطر مسائل کاری چند شبی رو توی خونه نباشه . و چقدر سخت می گذشت اون روزها . وقتی این نبودنش از یکی دو روز بیشتر می شد ، بیقراری من بیداد می کرد ، غصه می خوردم و به روی خودم نمی آوردم . حاضر نبودم راجع به دلتنگی هام با مادرم صحبت کنم . اینجور وقتا حرفام رو فقط با خدا می گفتم . نمازهایی که می خوندم و دعاها و رازونیازهایی که با خدا می کردم هنوز توی ذهنمه . طعم شیرین حرف زدن با خدا رو چند سالی هست که نچشیدم . خیلی دور شدم از اون دنیای پاک و زلال بچگی . دلم تنگه برای اون لحظات قشنگ . این سفر آخری که به شهرم داشتم ، در برابر چشمان متعجب بقیه ، یک شب رو فقط توی بغل بابام خوابیدم . و چه آرامشی نصیبم شد از بودن در کنارش .

این روزها دلتنگی و خستگی در من به اوج رسیده ! برای آرامشم دعا کنید .