این فرشته زمینی

وقتیکه من بزرگ شدم، شاید، معمار شوم

آنگاه، تمامی جهان را همچون بامی
بر فراز دستان تو، ستون خواهم کرد
□
وقتیکه من بزرگ شدم، شاید، پزشک شوم
آنگاه، با عطر تو نوشدارویی خواهم ساخت
بر تمام دردهای جهان
و آنگاه به سلامتی شان، با لب های تو
بر گونه های شادی تمام کودکان جهان، بوسه خواهم زد
□
وقتیکه من بزرگ شدم، شاید
یکروز با چتر گیسوان تو
از آسمان آرزوهایت
پروازی کنم بر آستان زمین

زمینی که پای تو آنرا نگه داشته است
و آنگاه، خواهم دوید تا مرزهای درونت
و در پنهانترین گوشه های جنگل سبز آغوش تو، پنهان خواهم شد
□
اکنون را که نام نهادی فصل کاشت
فردا که من بزرگ شدم، در زمان برداشت
مادرم، به تو قول می دهم

من تورادوست خواهم داشت

پی نوشت :

نوشته بالا ، نامه ایست که سپیده  عزیزم برایم فرستاد .  نویسنده اش را نمی شناسم . از خواندنش لذت بردم و خواستم با شما در آن  سهیم شوم .

از من نوشت :

روزهایی هستند که چونان خورشیدی در تقویم می درخشند . روزهای زیبایی که صرف بودنشان اعتباری است برای تمام روزهای ماه و سال . و این روزها تمام اعتبارشان را از صاحب نامشان می گیرند و تک تک لحظاتشان ، با نام و یاد آنها عطرآگین می شود . و مادر از آن نامهایی است که وجودش حرمت بخش هر موجودی است . نامش را بر هر چه بنهی عزیز است و محترم و گرانقدر و خوشا به روزی که نام زیبای مادر را بر خود دارد . افتخاری است نفس کشیدن در فضایی که به عطر وجود مادر مزین گشته است .

این روز عزیز بر تمامی مادران و زنان سرزمینم مبارک . به امید روزهایی که مادران و فرزندان این مرزوبوم در فضایی سرشار از آزادی و آزادگی نفس بکشند و ببالند !