بهانه زیستن

حیات بخش چو خون در رگم روانه تویی

                         برای    زیستنم    بهترین     بهانه  تویی 

ز     هم نشینی     اهل    زمان   گریزانم

                         به آن که می کشدم دل در این زمانه تویی 

به هر   کجا که دهد دست  خلوتی با   دل

                         نظر  چو باز گشاییم   در     میانه  تویی

چه جای شکوه ز دوری چنین که می بینم

                         درون    خانه تو و   در برون  خانه تویی

چنان که   صبح   به یاد تو  می شوم بیدار

                         برای خواب   شبم خوشترین  فسانه تویی 

چو من به   زمزمه ی   بیخودانه  پردازم

                         کسی   که   بر لب من می نهد ترانه تویی 

اگر   خموش    نشینم    ، زبان  من   باشی

                          وگر   چو   شمع   بسوزم مرا زبانه تویی 

به  عاشقانه  سرودن چه  حاجت است  مرا

                          چرا   که   ناب ترین  شعر  عاشقانه  تویی 

امید    سبز    شدن   در    دلم    نمی میرد

                          که  نخل   خشک وجود   مرا جوانه   تویی

عبادت   سحرم   غیر   ذکر خیر تو   نیست

                           یگانه ای   که بود   بهتر از   دوگانه  تویی

استاد محمد قهرمان