باران و سفر

باران می آید . رعد و برق شدید آسمان و زمین را روشن کرده است . صدای هوهوی باد در میان درختان غوغایی به پاکرده است . چشمانم را می بندم و در زیر بارش شدید باران خودم را به دست نوازشگر باد و باران می سپارم تا قدری از غبار خستگی هایم کم شود . حس می کنم بخار از درون کاسه چشمانم و از لابه لای موهای آشفته در بادم بلند می شود . صدای اذان موذن زاده به گوش می رسد . آرامشی بر جانم مستولی می شود . بوی یاس های خانه پدری به مشام می رسد . به این می اندیشم که در دنیایی که هر جای آسمانش غبار دلتنگی و مرگ ریخته اند , در فضایی که تنهایی ها موج می زند حتی در دل جمعی که عزیزانت باشند , در جایی که حتی در زمان استراحت نیز خستگی ها دست از سرت بر نمی دارند , در روزها و شب هایی که خواب با چشمانت غریبه است و آرامش از تو گریزان , می شود با وزش باد وبارش باران و صدای اذان لختی آرام گرفت و دل سپرد به ندایی که از درون با تو به گفتگو می نشیند .

عادت کرده ام که هرگاه از سختی ها گله کنم , در وضعیتی به مراتب سخت تر قرار گیرم تا قدردان عافیت باشم و بدانم که نمی شود از زندگی بجز این توقع داشت . بر این باورم تنهایی وقتی با سرشت کسی آمیخته شد هرگز دست از سر سرنوشت او برنخواهد داشت , حتی اگر به ظاهر در جمعی باشی پر از دوستان یکدل و صمیمی . این روزها حس می کنم هرگز از بار خستگی و دلتنگی روزمرگی  رها نخواهم شد .

به سفر آمدم تا کمی از این افکار نومیدوار خلاصی یابم اما ....

اما نمی دانم چرا در فضای شلوغ و پرهیاهوی حرم آن آرامشی را که دلم می خواست نیافتم !

نمی دانم چرا در جمع عزیزانی که بخاطر من گرد هم جمع شده بودند , طاقت گفتگو نداشتم !

نمی دانم چرا وسوسه خرید  و گشت و گذار مرا به گشتن و بیرون آمدن نکشاند !

نمی دانم چرا همواره لذت گذران بهترین و زیباترین لحظات زندگیم باید آمیخته باشد با بیم و هراسهای بیهوده از افکار و توقعات دیگران , که چرا نمی توانم برای ساعتی خودم باشم جدا از همه وابستگیهای آزارنده همیشگی ! که کاش می آموختیم هر کسی در درون خود خلوتی دارد و دلبستگی ها و عقایدی که متعلق به اوست و باید به آن حرمت گذاشت . 

باران می آید و در زیر باران سعی می کنم از شر هجوم اینهمه افکار مسموم و آزارنده رها شوم . می خواهم حاصل سفرم را در آن دو ساعتی قرار دهم که روبه روی شاعر عزیز شهرم - آقای محمد قهرمان - نشستم و برای لحظاتی فارغ از همه هیاهوی زندگی از سخنان او و دو دوست عزیز بهره بردم . در خانه ای که آرامش یافته بود از حضور استاد و سلیقه صاحب خانه در فضایی پر از سنت و هنر زیبای ایرانی . می خواهم برای همیشه صدای معلم عزیز دبیرستانم را به گوش جان بسپارم که پس از گذر سالهای طولانی هنوز محبت را از ورای کابلهای ارتباطی بر جانم می ریخت . می خواهم این دستاوردهای سفرم را قاب کنم و در جلوی چشمانم قرار دهم تا هرگاه روزمرگیها آزرده ام ساخت ,  یاد آوریش شادی به قلبم و لبخند بر لبانم بیاورد و به یادم بیاورد که زندگی  هم با همه سختی ها و دلتنگی ها و بی مهری ها و آزردگی هایش , زیباست و می تواند زیباتر باشد اگر که عشق باشد و محبت و مهر ....

زندگی می تواند زیباتر باشد اگر بخواهیم و درزیر بارانی از مهر قرار بگیریم بی چتر و بی هراس از خیس شدن و بی نگرانی از هجوم بادهای سرزنش ! کاش بیاموزیم چگونه زیبا ببینیم و زیباتر بسازیم زندگی را !

سه شنبه 14 اردیبهشت 89

پی نوشت :

دلم نیامد این نوشته غروب روز سه شنبه را نیاورم تا نخوانید و سر از کلنجارهای من با خودم و خستگیها و روزمرگیها وشک و تردیدهای این روزهایم در نیاورید . اما باران که می آید , انگار با خود آرامشی برای من به ارمغان می آورد که هیچ چیز جایگزین آن نخواهد بود . از مهربانترین آرامش خواستم و او باران رحمت خود را در تمام طول این روزها برایمان فرستاد .

حالم خوب است اگر دوباره گرفتار نشوم .