پیراهنی سیاه بیاور برای من

می روی! نمی مانی. نه می مانی نه توان ماندن می گذاری . وسوسه
آسمان هم مفری نیست بر این دردها که دیگر خانگی شده اند.
دردهای خانگی ، دردهای بومی غریب! می شود گاهی دلخوش کرد
به آنچه نیست و امیدی بیافریند که باید باشد که نه، شاید بهتر است
باشد و به سرعت به خودت بر می گردی که اصلاچه فرق می کند که
باشد یا نباشد. مگر نبودنش چه کرده که بودنش! دوباره می سازیش
مثل تکه های گم شده یک پازل ، اما چه هیجانی دارد وقتی بی
نهایت بار چیدی ، خراب کردی ، چیدی ، خراب کردی و اصلاً
نفهمیدی که دنبال چه چیزی بودی از این تکه های در هم که فقط
هربار سرت را گرم کرده و دوباره رسیدی به همان نقطه محال همان
تصویر دور از ذهن که حالا آنقدر تکرارش کرده ای که از خودت به
خودت نزدیک تر شده. می دانی بودن در حضیض نبودن و نبودن در
مغاک بودن تصویری از تو ساخته که دیگران که هیچ ، خودت را هم
به ستوه آورده . یک لحظه فکر می کنی . باید انتخاب کنی میان
بودن و شدن .عجیب که نیست از این دست انتخاب ها. اولین بار اگر
بود به سرعت می گفتی بودن ، یا نه می گفتی دومی ، شدن. خیلی
ساده تر از امروز . اما امروز چه .چقدر خودت می توانی تصمیم
بگیری و اصلا چقدر فاصله ایجاد می کند بودنت با شدنت؟ بودت به
وسوسه نبود را فریاد می زند و شدن به طعنه مقر دلفریب ماندن را
به یادت می آورد. انتخاب هم از آن واژه هاست. از آن واژه هایی که
فریبت می دهد که چقدر آزادی و استوار و عمیق تر که می شوی می
بینی – دیدنی نبود ای کاش – که یک گزینه از هیچ هر معنایی می
دهد جز ... دو باره بر می گردی عقب تر خیلی دور نرفته ای که
نتوانی برگردی به همان تصویر گنگ پنهان میان ابرها به همان نقطه
محال همان تصویر دور از ذهن. به همان که باید باشد و به آسمان.
شاید به اندازه یکی روزن جا مانده باشد. یک فکر محال ! یک تصمیم
بهتر . یک آن خودت می شوی خودت هم که نه همانی که باید
باشی نه آنی که باید باشد. همین که قدم بر می داری تصویر ها
نزدیک تر می شوند و شدن را کنار بودن می فهمی وخیلی که نه دو
سه تایی گزینه بیشتر می شود و نگاه می کنی . آری : تو مانده ای .
یک آینه و یک ساعت کوکی که روی ساعت ١٢ زنگ می زند.

همینها کافی است. می دانم که می دانی...

پیراهنی سیاه بیاور برای من
یک نام اشتباه بیاور برای من
گندم نصیب غفلت آدم نمی شود
قدر زمین گناه بیاور برای من
من زنده ام که چشم تو را زندگی کنم...
یک چشم سر به راه بیاور برای من
حوای من ! به آتش و شعر و شراب و شور
از آسمان پناه بیاور برای من
لیلای بیست و هشتم اردیبهشت را
از منتهای ماه بیاور. برای من!

پی نوشت 1:
احساس غریبی است همدردی دلهای دور از هم . گاهی انگار کسی از راهی بس دور ، دفتر دل تو را باز کرده و از روی آن خط به خط می خواند !

مهمتر نوشت :
این نوشته مقدمه کتاب پیراهنی سیاه بیاور برای من است به قلم زیبای مزدک موسوی . برای دسترسی به این کتاب به اینجا مراجعه فرمایید . ممنون از این عزیز بزرگوار .