یه شعر از استاد

از خاطر عزیزان ، گردون سترد ما را

هر کس به یاد ما بود ، ازیاد برد ما را

خوبان گنه ندارند گر یاد ما نکردند

چون شعر بد به خاطر نتوان سپرد مارا

با اصل کهنه خویش دلبستگی نداریم

آسان توان شکستن چون شاخ ترد مارا

ما برگهای زردیم ، افتاده بر سر هم

در قتلگاه پاییز ، نتوان شمرد ما را

سرجوش عمر خود را ، چون گل به باد دادیم

در جام زندگانی ، مانده ست درد ما را

کودک مزاجی ما ، کمتر نشد ز پیری

بازیچه می فریبد ، چون طفل خرد مارا

گردون چو دایه پیر بی مهر بود و بی شیر

شد زهر خردسالی ، زین سالخورد مارا

باقی نماند از ما ، جز مشت استخوانی

از بس که رنج پیری ، در هم فشرد مارا

چون شاخه های سر سبز، از سرد مهری دهر

آبی که خورده بودیم در رگ فسرد مارا

خون شهید عشقیم بر خاک ره چکیده

پامال اگر توان کرد ، نتوان سترد مارا

ما قطره های اشکیم بر چهره ی یتیمان

چون دانه های باران ، نتوان شمرد ما را

با این دغل حریفان ، بازی به دستخون است

وز نقش کم نمانده ست ، امید برد ما را

گو جان خسته ما ، با یک نفس برآید

اکنون که آتش عشق در سینه مرد مارا

چون سایه در سفرها پابند دیگرانیم

هر کس به راه افتاد ، با خویش برد ما را

                                           استاد محمد قهرمان