نقطه کور

می خواستم راجع به یک فیلم براتون بنویسم . یه فیلم که قبلا به عنوان بهترین فیلم که توی سال 88دیدم معرفی کرده و قول داده بودم که راجع به داستانش بنویسم . نمی دونم که شما این فیلم رو دیدین یا نه ولی من برای نوشتنش ، دوباره دیدمش . یا شاید بهتره بگم دوباره با تمام وجود حسش کردم و با  تک تک لحظاتش همراه قهرمان فیلم زندگی کردم . چون اولین بار دیدنش فقط برام یه احساس صرف بود که هیچ عقلانیتی رو نمی پذیرفت . این بار کمی جدا از اون همه احساس ، دوباره فیلم رو دیدم تا بتونم به همه حرفهای فیلم پی ببرم ، که بتونم علاوه بر دو قهرمان اصلی فیلم ، بقیه رو هم ببینم ، نقششون رو متوجه بشم ، حرفهاشون رو بشنوم و تاثیرشون رو بر قصه و تاثیر قصه رو بر اونها درک کنم . که ...

ای وای ! این همه حرف زدم بدون اینکه اسم فیلم رو ببرم . میخوام راجع  به فیلم the blind side   صحبت کنم . نمی دونم ترجمه دقیق اسم فیلم چی میشه ؟ نقطه کور ، گوشه ناشناخته ؟ یا هرچیز دیگه ...؟  و اینکه چرا این اسم ؟ واسه اینکه در مورد یه حس ناشناخته صحبت میکنه ؟ چون باور پذیریش کمه ؟ واسه اینکه تا خود آدم درگیر این احساس نشه نمی تونه قبولش کنه ؟ یا به این دلیل که تا خودت با چشم دل خودت کشفش نکنی ، تا با تمام وجود در گیرش نشی ، هرگز با گفتن و شنیدن از زبان دیگران ، پی به وجودش نمی بری ؟  آدمهای زیادی نیستند که بتونند این تجربه سخت رو طاقت بیارن ! واسه اینکه این یه آزمایش سخته که اگه نتونی از پسش بربیایی ، شرمنده خودت و خدا و دیگران میشی ! نمی دونم درست فکر میکنم یانه ؟ کاش شما هم ببینید این فیلم رو و بعد نظرتون رو بگین !

قصه فیلم ، داستان محبت بین دو آدمه که از زمین تا خود آسمون با هم متفاوتند ولی در کنار هم قرار می گیرند تا یک قصه قشنگ رو بسازند . داستان واقعی زنی که تمام عشق مادریش رو ، تمام توجه و محبتش رو نثار یک پسر تنهای سیاهپوست می کنه بدون اینکه ذره ای دچار حس ترحم ، نیکوکاری ، تفاخر یا هر حس دیگه ای از این دست  شده باشه . چرا که هر رابطه ای - حتی رابطه مادری - لایه ها و ابعاد مختلفی داره که با هر فرد جدیدی یک بعدش آشکار میشه – مثل یک مادر که رفتارش با هر فرزندش متفاوت با دیگری است - !

داستان پسری است که تمام عشقش رو ، تمام نیروی حمایتگرش رو و تمام عواطف انسانی اش رو نثار یک زن و خانواده اش میکنه تا بتونند با همدیگه یک خانواده کامل بسازن ، که در کنار همدیگه به آرامش برسند ، که به همه بباورانند که میشه از قواعد و چارچوب های بسته فکری جامعه رها شد و اونطور زندگی کرد که خواسته خود آدمه .

داستان خانواده ای که ثابت کردند شرایط هر آدمی و هر خانواده ای با دیگری متفاوت است و میشه همه ناشدنی ها رو به واقعیت تبدیل کرد و راضی بود .

قصه آدمهایی که به قول قهرمان زن فیلم ، بیشتر از اینکه تاثیر بگذارند ، تاثیر می پذیرند .

همیشه این پیچیدگی و وسعت احساس انسانی برای من سئوال بزرگی بوده . اینکه مگر قلب و روح آدمی گنجایش چه اندازه مهر و محبت رو داره و به این نتیجه رسیدم که هر چه از پیمانه محبت و عشق پاک الهی یا انسانی توی وجود خودت بریزی ، هر چه لبریزتر بشی ، باز هم ظرفیت  بالاتری نصیبت میشه ، اینقدر که تمام زندگی ات رو متاثر خواهد کرد ، فقط این احساس تحملی می خواهد که باید در خودت تقویت کنی و جسارتی که از زخم زبان و نگاه دیگران نهراسی  . همو که این هدیه را ارزانی ات داشته ، یاری ات خواهد کرد و برای همیشه با تو خواهد ماند . کاش قدردان این عطیه الهی باشیم .

پی نوشت :

ساندرا بولاک برنده جایزه اسکارنقش اول زن شد به خاطر ایفای نقش در این فیلم .