خاطرات آدم و حوا

از دفتر خاطرات حوا:

در آغاز:

کی ام ؟ چی ام ؟ کجام؟

حس میکنم یه تجربه ام ! دقیقا" حس یه تجربه رو دارم ! غیرممکنه کسی به اندازه ی من احساس کنه یه تجربه س، یواش یواش داره باورم میشه این چیزیه که من هستم! یه تجربه و نه چیز دیگه ! خب اگه من یه تجربه ام ، همه ی اونم ؟ نه ! فکر نمی کنم ! فکر میکنم یه بخش از این تجربه ام ، بخش اصلی اون ! اما به گمونم بقیه ی  این تجربه هم سهم خودش رو تو این ماجرا داره . آیا موقعیتم این وسط تضمین شده یا باید مواظب باشم و ازش مراقبت کنم ؟ شاید دومی ! غریزه م بهم میگه " مراقبه ی ابدی ، هزینه ی برتری است ." ( به گمونم واسه کسی به کم سالی من عبارت خوبیه !)

دیروز طرفای بعدازظهر اون یکی تجربه رو دنبال کردم تا ببینم به چه دردی می خوره ! اما نفهمیدم . فکر میکنم یه مرد باشه . من تا حالا هیچ مردی رو ندیدم اما اون شبیه یه مرده و مطمئنم همین طوره . در مورد اون بیشتر از تموم حیوونای دیگه احساس کنجکاوی میکنم . اولش ازش می ترسیدم و هر وقت پیداش می شد شروع به دویدن می کردم ،اما یواش یواش فهمیدم اونه که میخواد از دستم فرار کنه ! واسه همین نزدیکش حرکت می کنم . این کار اون رو عصبانی میکنه . اینقدر ترسیده بود که ازیه درخت بالا رفت !

در تبعید :

وقتی به گذشته نگاه می کنم، اون باغ برام مثل یه رویا می مونه . اونجا به شکل سحرآمیزی زیبا بود و حالا از دست رفته و من دیگه نمی تونم ببینمش . باغ از دست رفته ، اما من اون رو پیدا کردم و راضیم . تا حدی که می تونه من رو دوست داره . منم با همه ی توان و احساسم دوستش دارم . به گمونم این به خاطر جوونی و جنسیتمه . از خودم می پرسم چرا دوستش دارم ، نمی دونم چرا و اهمیتی هم به این ندونستن نمیدم . واسه همین فکر میکنم این جور دوست داشتن نتیجه ی عقل و منطق نیست . پرنده ها رو به خاطر صدای قشنگ آوازشون دوست دارم ، اما آدم رو به خاطر صداش دوست ندارم ! هرچی بیشتر میخونه بیشتر می فهمم که نمی تونم با صداش کنار بیام ، اما باز هم ازش میخوام برام بخونه ، چون دوست دارم یاد بگیرم چطوری میتونم هر چیزی که اون بهش علاقه داره رو دوست داشته باشم . به خاطر هوشش نیست که دوستش دارم چون اصلا " هوش چندانی نداره ! نمیشه هم به این خاطر سرزنشش کرد،چون خودش که خودش رونیافریده ، اون همون چیزیه که خدا آفریده و هر چی که هست خوبه . به خاطر بخشندگی و رفتار ملاحظه کار و لطافتش نیست که دوستش دارم، چون اتفاقا" تو این چیزا خیلی هم مشکل داره !  به خاطر سختکوشی و مهارتش نیست که دوستش دارم ، می دونم که این ویژگی رو داره ،اما نمی دونم چرا اون رو از من مخفی میکنه؟ این تنها دردیه که دارم . از این که می دونم داره رازی رو از من مخفی می کنه غصه م می گیره و بعضی وقتا فکر کردن بهش بی خوابم میکنه . اما همیشه این فکرا رو از ذهنم بیرون میکنم . نباید اینطوری خوشبختیم رو خراب کنم . به خاطر دانشش نیست که دوستش دارم . هر چی که می دونه رو خودش یاد گرفته اما دانشش زیاد نیست . به خاطر مردونگی و شجاعتش نیست که دوستش دارم ، نه به هیچ وجه! اون من رو لو داد ، اما به خاطر این کار سرزنشش نمی کنم ، به گمونم این به خاطر مردبودنشه و خودش که جنسیتش رو تعیین نکرده ، البته من اگه بودم هیچوقت لوش نمی دادم و اگرم اینکار رو میکردم اول خودم از غصه آب می شدم و از بین می رفتم .

خب پس چرا دوستش دارم ؟ شاید فقط به این خاطر که یه مرده!آره ! من اونو دوست دارم چون فقط مرده و مال منه ! به گمونم هیچ دلیل دیگه ای وجود نداره ، همونطوری که اولش گفتم این جور عشق نتیجه ی عقل و منطق نیست . خودش به وجود میاد هیچکس نمیدونه کی و کجا؟ دلیلی واسه اومدنش وجود نداره و اصلا نیازی به دلیل نداره . من الان اولین کسی هستم که عشق رو تجربه میکنه . شاید یه روزی معلوم بشه که به خاطر بی تجربه گی و جوونی اشتباه کردم و درست عشق رو نفهمیدم !

بیست سال بعد:

فرشته های خشمگین با شمشیرای آتشینشون ما رو از باغ بیرون کردن! مگه ما چه کاری کرده بودیم؟ ما که قصد بدی نداشتیم . نادون بودیم و همون کاری رو کردیم که هر کودکی ممکنه بکنه . نمی تونستیم بفهمیم سرپیچی از فرمان اشتباهه. واسه این که کلمه ها برامون عجیب بودن و نمی تونستیم معنیشون رو بفهمیم . نمی تونستیم خوبی رو از بدی تشخیص بدیم . کاش از اول به ما قدرت تشخیص خوب و بد رو می دادن ! اینطوری عادلانه تر بود اونوقت اگه نافرمانی می کردیم سزاوار سرزنش بودیم . اون موقع ما حتی به اندازه ی یه بچه ی 4 ساله هم نمی دونستیم . اگه الان به این بگم : " اگر بر این تکه نان دست یازی عذابی الیم بر تو مقدر می داریم آنچنان بپاید که تا زوال جسمت نیز سر نیاید ." و اون نون رو برداره و به من لبخند بزنه ، فقط به خاطر نفهمیدن اون کلمات عجیب باید از سادگیش استفاده کنم و با دست مادرانه ای که بهش اعتماد کرده به زمین بزنمش !؟ قضاوت رو به عهده ی کسانی میزارم که می دونن عشق مادرانه یعنی چه! آدم میگه به خاطر مشکلاتی که داشتم عقلم رو از دست دادم و دارم کفر میگم . من همینم که هستم ، خودم که خودم رو نیافریدم !

چهل سال بعد:

این دعا و آرزوی منه که باهم از این دنیا بریم _ آرزویی که هیچ وقت از بین نمیره و تا همیشه توفلب هرزنی که همسرش رو دوست داره باقی می مونه . آرزویی که تا ابد به اسم منه . به اسم حوا! اما اگر باید یکی از ما زودتر بره دعا میکنم که اون من باشم . چون اون قدرتمنده ومن ضعیف . زندگی بدون اون دیگه معنی نداره و نمیشه تحملش کرد . این دعا هم تانسل من باقیه جاودانیه و اززبون تموم اونا که همسرشون رو دوست دارن تکرار میشه . من اولین همسر دنیام و تو آخرین همسر دنیا دوباره تکرار میشم .

پس از حوا:

از دفتر خاطرات آدم :

هر جا که او بود ، بهشت بود !

                    از کتاب خاطرات آدم وحوا نوشته مارک تواین