پرنده خارزار

در افسانه ای آمده است که پرنده ای تنها یک بار در عمر خود می خواند و چنان شیرین می خواند که هیچ آفریده ای بر زمین به او نمی رسد . از همان دم که از لانه خود بیرون می آید در پی آن می شود که شاخه های پرخاری بیابد و تا آن را نیابد آرام نمی شود . آنگاه همچنان که در میان شاخه های وحشی آواز سر میدهد، بر درازترین و تیزترین خار می نشیند و در حال مرگ با آوازی که از نوای بلبلان و چکاوکان فراتر می رود رنج جان کندن را زیر پا می گذارد . آوازی آسمانی که به بهای جان کندن او تمام می شود. همه عالم برای شنیدن آوازش بر جای خود میخکوب می شوند و خداوند در ملکوت آسمان لبخند می زند . آخر تا رنجی گران نباشد گنجی گرانبها یافت نگردد ! 

هر یک از ما چیزی در خود دارد که نمی تواند آنرا نادیده انگارد . حتی اگر مجبورمان کند آنقدر فریاد بزنیم که بمیریم . ما آنچه هستیم هستیم . فقط همین . همچون آن افسانه سنتی پرنده ای که خار در سینه داشت و ترانه خوان به آغوش مرگ می رفت . چرا که سرنوشتش چنین رقم خورده بود. ما می توانیم بدانیم کدام کارمان اشتباه است حتی پیش از آنکه بدان کار بپردازیم . اما این آگاهی نه می تواند فرجام را تغییر بدهد و نه روی آن تاثیر بگذارد .مگر نه هرکس ترانه کوچک خود را می خواند و باور دارد که زیباترین ترانه ای است که دنیا تا کنون به گوشش شنیده . ما خود خارسازیم و هیچ گاه تامل نمی کنیم که دریابیم چه بهایی پرداخته می شود . تنها کاری که از دستمان بر می آید این است که درد بکشیم و به خود بقبولانیم که ارزشش را دارد . 

پرنده خار قانونی ازلی را در پیش می گیرد .آن دم که خار در سینه اش می خلد پرنده نمی داند که خواهدش کشت . اما ما هنگامی که سینه به ورطه خارزار می سپاریم می دانیم در می یابیم و چنین می کنیم . 

 می دانیم و چنین می کنیم !

"یادداشتهایی از کتاب پرنده خارزار نوشته کالین مک کالو"