یک روز عجیب

یک روزهایی هستند توی زندگی که نمیشه توی هیچ فرمولی قرارشون داد . 

از خواب که پا میشی حس میکنی کسلی ! حتی اگه خوب و راحت خوابیده باشی باز هم احساس خستگی میکنی . سر کار که میری حوصله انجام دادن هیچ کاری رو نداری . حتی حوصله حرف زدن هم نداری . یه دلتنگی عجیب یا یه دلشوره با تو هست و یه جورایی کلافه و عصبانی هستی بدون اینکه هیچ دلیل مشخصی واسه خودت سراغ داشته باشی . توی این روزها خدا نکنه که کارت هم زیاد باشه که دیگه بدتر ! بیچاره اون مشتری که بیاد سراغت و بخواد دو تا کلمه حرف اضافه بزنه داد و بیدادت به آسمون بلند میشه . اصلا" انگار صبر و تحملت به نقطه صفر رسیده . طفلکی اون دوستانی که میخوان بدونن چت شده یا بخوان آرومت کنند . بدتر کلافه و ناراحت و پشیمون باید ازت دور بشن . اینجور وقتا هر حرفی رو به خودت می گیری . دلت کوچیک و زودرنج میشه و از همه چیز و همه کس هم شاکی هستی ! 

نمیدونم دلیل وجود این روزها چی هست ؟ شاید خستگیها دلتنگیها یا جمع شدن روی هم ناراحتی های کوچک یا وجود یک نگرانی ماورایی باعث ایجاد اونا بشن اما هر چی که هست خیلی سخت می کنند گذر زمان رو و از پا میندازن آدم رو . وای به وقتی که با کسی هم قرار داشته باشی. بنده خدا چی میکشه از دست تو و لابد چی فکر میکنه راجع بهت ؟! 

دیروز من با همه این اوصاف گذشت . خیلی سعی کردم که باعث آزار دیگران نشم ولی فکر نکنم خیلی موفق بوده باشم . از خودم و اخلاق بدم پناه بردم به کتاب تا شاید آرومتر بشم . نمیدونم همراهم چی کشید از دست من ولی وجودش باعث آرومتر شدن من شد . فضای کتابها و یک خواب طولانی هم تاثیر خودش رو گذاشت و روحیه من الان خیلی بهتره . گر چه هنوز خسته ام ولی حسن روزگار اینه که خوب و بدش گذراست . 

تحمل کردن من یک روزایی خیلی سخت میشه ! منو ببخشین !