داستان عشق ما شنیدنی ست...

داستان عشق آدمها داستان غریبی است. غربتش ریشه در هبوط دارد و جدایی! تلخ و شیرین درهم ! تلخ که ترا از محبوب جدا کرده و شیرین اینکه فرصتی برای محبتی از نوع دیگر به تو هدیه داده! فرصتی برای زندگی در زمینی که از جنس توست، از خاک، همان که معبود ترا از آن آفرید، با انسانی باز هم از همان جنس، اما... ماهیت عشق به خاک بر نمی گردد که تو را روحیست که از او به امانت گرفته ای تا این چند روز غربت را از او جدا نمانی! که تکه ای از او را با خود داری تا یادت بماند بهشت حضورش را و وابسته نشوی به خاک! که هرچند از خاکی اما تو را با خاک نسبتی نیست! که نسب تو میرسد به معبود! به خدا! به معشوق! به عشق! همان که زیباترین هدیه معبود است به انسان تا یادت بماند درد دوری او را از تو، و اگر رنج عشق را درک کردی بدان که لایق این بودی که همدرد او باشی! همدرد او که بزرگترین عاشق است و اصلا عشق یعنی او! و تو می آموزی در این فراز و فرود همیشه عشق که او عاشقیست غیور که تو را فقط برای خود می خواهد و لاغیر! 

نوجوان بودم که کتابهای عاشقانه برخی نویسندگان را می خواندم و همان زمان هم بنظرم تخیلی می آمد قصه ! آنقدر فضا و زمان در داستانها عجیب و غیرواقعی بود که اصلا در باور من نمی گنجید و تنها خاصیت سرگرم کننده داشت و البته نباید از جذابیتش برای آن سن و سال که بودم گذشت! هنوز هم معتقدم که این قصه ها بیشتر به رویا می مانند تا اینکه در واقعیت زندگی ما جاری باشند، حتی یادم می آید سالها پیش در نمایشگاه کتاب تهران از یکی از معروفترین نویسندگان این کتابها پرسیدم زمان و مکان در قصه های شما مشخص نیست و او پاسخی نداشت که به من بدهد! 

عشق واقعا مقوله غریبی است، به غربت آدمی در این خاکدان غریب، و من معتقدم قصه عشق هر عاشقی مخصوص اوست، متفاوت و منحصربه فرد! 

چند روز پیش داستان زندگی دوستی را شنیدم و قصه منحصر به فرد عشقش را و به این باور رسیدم که حتی خیالی ترین عشق رویایی ترین داستانهای عاشقانه هم می تواند به حقیقت زندگی راه یابد که آدمی این مخلوق خاص پروردگار، عجیب ترین آفریده اوست که می تواند عجیب ترین زندگی ها را برای خود رقم بزند در این دو روزه جدایی اش از آفریدگار عشق! وای بر ما اگر به آسانی قضاوت کنیم پیچیدگی های عجیب روح این آفریده غریب را!

- داستان عشق ما شنیدنی است، باز گفتنش نیاورد ملال( استاد محمد قهرمان)