من به جهان چه می کنم چون که از این جهان شدم

سال ۸۸ سال غریبی بود . از اون سالها که ممکنه تو عمر آدم هرگز تکرار نشن یا به ندرت اتفاق بیفتند . سلسله حوادثی که توی این سال برای من و ما رخ داد ، آنقدر تاثیرگذار بود که تا آخر عمر از یادمون نره ! همین پست قبلی بود که از سال 88 گفتم . اون هم زمانی که از این آخرین اتفاق ، هیچ خبری نداشتم . برگزاری کنسرت ناگهانی همایون شجریان در محل سکونت ما ، یه مهر تایید دیگه بود برای یه سال خوش که داره آخرین نفسهاش رو میکشه . یه جورایی خستگی همه این روزها رو از تن و روح آزرده من به درآورد .

از همون وقتی که علی قمصری زخمه رو به دل تار زد ، انگار یه زخم کهنه در دل من سر باز کرد که صدای ناله ش رو فقط خودم می شنیدم و گواهی این زخم هم اشکهایی بود که بی محابا از چشمهام فرو می ریخت .انصافا" که نوای اول این کنسرت فقط تار علی قمصری بود که یک زمانهایی انگار زخمه رو نه بر سیمهای تار که بر رگهای قلب خودش می زد و صدای ناله دل خودش بود که به گوش همه می رسید .همنوازی کمانچه سهراب پورناظری و تار علی قمصری محشری به پاکرده بود توی سالن که با آواز همایون به اوج خودش می رسید :

صنما جفا رها کن ، جفا رها کن                کرم این روا ندارد

بنگر به سوی دردی ، به سوی دردی          که ز کس دوا ندارد

انگار اگه چشم باز می کردی روح مولانا رو می دیدی که به سماع نشسته با آواز این سه و همراه با اونها میخونه :

ای کیمیا، ای کیمیا ، در من نگر ، زیرا که من

صد دیر را مسجد کنم ، صد دار را منبر کنم

با نقش خیال سعدی و آواز همایون تازه آرام گرفتیم که باز تصنیفی از مولانا و محشری دیگه و اونوقت از زبان همایون شنیدن کلام هاتف چه خوش بود که :

شهر به شهر و کو به کو ، در طلبت شتافتم

خانه به خانه ، در به در ، جستمت و نیافتم

آه که تار و پود آن ، رفت به بار عاشقی

جامه تقوی ای که من ، در همه عمر بافتم

بخش دوم این کنسرت از نگاه من بسیار پربارتر و دلنشین تر بود ، زمانی که تمامی گروه همنوا با هم خواندند:

این بار من یکبارگی ، در عاشقی پیچیده ام

این بار من یکبارگی ، از عافیت ببریده ام

ای مردمان ، ای مردمان ، از من نیاید مردمی

دیوانه هم نندیشد آن، کاندر دل اندیشیده ام

و باز با نوای تار علی قمصری، به استقبال تصنیف زیبای دکتر شفیعی کدکنی می رویم و آواز همایون که چه زیبا فریاد سر داد :

گر که آوازی نباشد شوق پروازی نخواهد بود

اما جدا از همه این تصانیف و آوازهای زیبا، حسی که من با تصنیف به جان تو برقرار کردم خاص بود :

دگر باره بشوریدم ، بدان سانم ، به جان تو

که هر بندی که بربندی ، بدرانم، به جان تو

اگر بی تو بر افلاکم، چو ابر تیره غمناکم

و گر بی تو به گلزارم ، به زندانم ، به جان تو

 با تصنیف هوای گریه بسیاری به آرامی زمزمه کردند این شعر زیبای سیمین بهبهانی را و اشکها بود که بر گونه ها روان بود  . و در پایان اجرای مجدد تصنیف در عاشقی به تقاضای مردم .

نکته ای که بسیار برای من جالب بود همراهی همایون با تک تک اعضای گروه بود و اون حسی که بین اونها دیده میشد . بخصوص این احساس بین همایون و علی قمصری و همینطور  پور ناظری بسیار چشمگیر بود . سه رئوس مثلثی که یکی از زیباترین و به یادماندنی ترین شبهای من رو ساختند نه تنها برای سال 88 که مطمئنا" شبی ماندگار برای تمامی عمرم . سلامتی و موفقیت تمامی هنرمندان متعهد این دیار آرزوی همیشگی ماست .

پی نوشت :

دوست نداشتم در اینجا با ذکر قطعی برق در 5 دقیقه اول اجرا ، حس و حال خوشی رو که عایدم شده بود از بین ببرم ، اما ناگزیرم از بیانش و ابراز تاسف از این گونه اتفاقاتی که گویا برای هنرمندان صبور ما جزئی از حوادث عادی و همیشگی شده !