ارغوان تنهایی

جمعه دوم اسفند ماه و سالن شهید رجایی قزوین، خیلی وقت بود منتظر این روز بودم، بخصوص بعد از به هم خوردن مکرر کنسرت های اخیر و حالا حضور علیرضا قربانی  و گروه اشتیاق به همراهی ارکستر مهرگان ...

با هوای جنون آغاز کرد علیرضا قربانی که انگار خوب می دانست حال و هوای جنون این روزهایم را ...

به سر می دوم رو به خانه ی تو
که شاید بیابم نشانه ی تو
فتاده ز پا خسته آمده ام
که سر بگذارم به شانه ی تو

تصنیف ها یکی یکی به دنبال هم، دنیایی خاطره را زیر و رو می کنند ، چه وقتی کیف انگلیسی خوانده می شود، چه آنگاه که با تشویق بی نهایت حضار ، آهنگ زیبای شب دهم همه ما را میخکوب می کند بر جا که بشنویم :

مرز در عقل و جنون باریـــک است

کفر و ایمان چه به هم نزدیک است

عشق هم در دل ما سردرگم

مثل ویرانی و بهت مــــــردم

گیسویت تعزیتی از رویـا

شب طولانی خون تا فردا

خون چرا در رگ من زنـجیر است

زخم من تشنه تر از شمشیر است

مستم از جام تهی حیرانی

باده نوشیده شده پنهانــــی

شنیدن ترانه زیبای " تو ای پری کجایی " یک طرف و گوش سپردن به دغدغه زیبای فریدون مشیری از زبان علیرضا قربانی هر کدام حسی غریب را با ما همراه می کند که زیباست و خاطره ساز:

" همه می پرسند چیست در همهمه ی مبهم آب , چیست در زمزمه ی مبهم شب...

من به این جمله نمی اندیشم, به تو می اندیشم ..."

و از گوشه ای صدای " امید " را می شنوم که می نالد:

ارغوانم آنجاست ...ارغوانم تنهاست ... ارغوانم دارد می گرید ...

تصنیف های دیگری هم خوانده شد: مدار صفر درجه ، تصنیف زندگی( ساخته جدید قربانی و تیتراژ پایانی جشنواره فیلم فجر) و تصنیف "از خون جوانان وطن لاله دمیده " که هر کدامشان به تنهایی خاطره ساز آن شبند، اما ...

بداهه سرایی علیرضا قربانی با پیانوی بهنام ابوالقاسم و اشعار بی نظیر مولانا و ابوسعید ابوالخیر تکانم داد، میخکوبم کرد ، مرا به درونم کشاند ، به خاطره هایی دور از منی که گم شده این روزها ! منی که روحی بی قرار بود در این لحظه های ناب، روحی بی تاب ، سرکش ، تشنه ... حالا انگار این اشعار با آن زبان از دل برآمده قربانی بر سر من و دلم آوار می شوند تا به یادم بیاورند گمشده ام را و حسرت به دلم کنند آن لحظه های دور و آن اشتیاق غریب و آن زبانی که زبان دل بود و قلمی که مشتاق و بی قرار پر می کشید بر صفحه سپید کاغذ تا حال و هوای روح را بنگارد ...

تنها اشتراک من دور و این من، اشکهایی بود که پرسش همسرم را برانگیخت :" چرا گریه می کنی؟" و من که جز بغض پاسخی نداشتم ...

دل جای تو شد وگرنه پرخون کنمش

در دیده تویی وگرنه جیحون کنمش

امید وصال توست جان را ورنه

از تن به هزار حیله بیرون کنمش

با درد بساز چون دوای تو منم

در کس منگر که آشنای تو منم

گر کشته شوی مگو که من کشته شدم

شکرانه بده که خونبهای تو منم

دل در بر من زنده برای غم توست

بیگانه خلق و آشنای غم توست

لطفی است که میکند غمت با دل من

ور نه دل تنگ من چه جای غم توست