غم چشمان آهو را ...

عکسها را ورق می زنم . آدمها ، یکی ، دوتایی ، جمعی ... همه با همند و تنهایند ... دور هم می گویند و به ظاهر می خندند ، اما چشمها ... چشمها دروغ نمی گویند ... چشمها از تنهایی  فریاد می زنند ... چشمها ... 

غریبگی آدمها در جمع هم فریاد می زند ! غم چشمها فریاد می­زند ! چشم ها زبان دلند ... نگاه ها از عمق جان فریاد می آورند فریادهای غم را ...  راستی چرا چشمها این روزها همه ترجمان غم و تنهایی اند ؟

وقتی قرار است تنهایی سرنوشت همیشه آدمی باشد، وقتی تو در هر حال غریبی ... پس چرا همهمه های بیهوده را بر دل تحمیل کنی و بیازاری دل همیشه بی قرار را ؟  

دلم خلوتی می­خواهد خالی از غیر تا من باشم و غربتی که با این دنیای غریب نسبتی دارد ناگسستنی... خلوتی که نمی دانم چرا نیست شده در این روزگار !

خلوت دو نفره می خواهم با تو ! تو که نوای همیشه ام را می شنوی و با زبان خود سخن می­گویی ! هر چند گاه گوش شنیدنم بسته است ، اما تو که همیشه شنوایی ! پس بشنو نواهای بی قراری ام را !

 مهربان همیشه ام ، دلتنگ آرامش با تو بودنم ، دلتنگ خلوتی که هیچ همهمه­ای برهمش نزند . دلتنگ خلوتی که من بگویم و تو بشنوی و مرهم دلم بشوی !

راستی مهربانم ، فقط تو می دانی راز خموشی این روزهای دلم را... کاش دلم را دریابی محبوب ! کاش دریابی ام ... کاش ...