دوستی ...

به ناهید قول داده بودم از " دوستی " بگویم که برایم گفته بود این هفته , هفته دوستی ست و من که شرمنده همه عزیزانی هستم که در دلم جای دارند اما آنقدر فرصت این روزهایم کم است که گاه می شود مدتها از آنها بی خبر مانده ام . و این بی خبری دلتنگ ترم می کند و این دلتنگی رخوت و بی حوصلگی ام را دامن می زند و من که گرفتار این چرخه ی خستگی آور , آنقدر جان ندارم این روزها که خود را رها کنم از این اوضاع ...

به خودم قول داده بودم که بیایم و با حوصله از دوستانی بگویم که ردپایشان در دلم همیشگی ست و فقط چند دقیقه ای هم که شده خودم را برهانم از این بار دلتنگی و خستگی , اما ...

دیشب که نیایش و یگانه با پدرشان بیرون رفته بودند , به یکباره موجی غریب از دلشوره بر جانم افتاد و باعث شد که زنگ بزنم و سفارش کنم همسرم را که مراقب باشد و ... 

و همان لحظه به مادر و پدری فکر کردم که درد را در چشمان کودک دلبندشان می بینند و هیچ کاری از دستشان بر نمی آید ! و من باز به یادم آمد نیایش یک ساله ام را که درد می کشید و من حتی نمی توانستم اشک بریزم , که کودک کوچکم را دلواپس تر و نگران تر نکنم و دردش را بیشتر ! 

درد و رنج کودکان , زندگی را نفس گیر می کند , این را من مادر خوب می فهمم و چه احساس عجزی می کنم وقتی دستم تهی می شود از انجام هر کاری , الا اینکه بالایش ببرم رو به آسمان خدا و اشک ریزان بخواهم از او هر آنچه گفتنی و ناگفتنی ست ...

مهربان خدای دلها, نیک می دانی خواسته های ما را, پس به حق این روزها و شبهای عزیز , به حرمت این لحظه های آسمانی , شفای مریضها را و بخصوص فرشته کوچک سرای مهربانی ها را از تو خواهانم . مهربان آبی آسمانها , آرامش را بر دقایق برادرم و خانواده عزیزش بازگردان که جز تو هیچکس را یارای این مهم نیست ... 

مهربان خداوندگارم .....