یه دوست

توی این چند روز تعطیلات آخر صفر که خود به خود به خاطر عزاداری هاش غمگین می گذرند ، اگه قاطی هم بشن با یه سری جریانات خاص مثل 22 بهمن امسال که در نوع خودش چه قبل و چه بعدش دلهره و تشویش به همراه داشت بخصوص با این قطعی موضعی راههای ارتباطی ، اگه دور از خونواده توی یک شهر غریب باشی که تقریبا" حالت تعطیل به خودش گرفته به خاطر مسافرتهای برنامه ریزی شده ملت ، و تنها هم باشی چون همه دوستان و آشناهات هم به سفر رفته باشند و تو هم برنامه سفرت به هم خورده باشه ، با همه دلتنگیها و بی خبریها، چه باید کرد تا در مجموع تعطیلات خوشایندی رو داشته باشی؟

خب . من تصمیم گرفتم علاوه بر استراحت ، یک برنامه بزارم برای دیدن یه دوست . یه دوست خوب که سابقه آشنایی مون برمی گرده به شهریور 72و آغاز دوره دانشجویی . یه دختر خونگرم و مهربون از خطه سرسبز مازندران که هنوز هم وقتی به او فکر میکنم نظم و ترتیب و ادبش اول از همه میاد تو ذهنم . من و فرخنده در تاریخ تولد شناسنامه ایمون مشترکیم ، بجز این مطمئنا" وجوه مشترک زیادی هست که این دوستی 16 ساله رو شکل داده ، علیرغم همه فاصله های مکانی !

بعد از فارغ التحصیلی اکثر بچه ها حتی با وجودی که بیشترشون در تهران ساکن شدند و به نوعی همکار هم هستند ، از همدیگه بی خبر موندند . اما فرخنده جزء معدود بچه هایی بود که همیشه با همدیگه در تماس بودیم . چه با دیدارهای نادرمون ، چه با تماسهای تلفنی یا پیامک های گهگاهی . این ارتباطات اما آنقدر عمیق هست که اگه بخوام اسمی از بچه های با معرفت دانشکده ببرم حتما" فرخنده جزء سرلیست های این بچه هاست . چه همون زمان که همه ما جوونهای ناپخته ای بودیم ، چه حالا که واسه خودش شده مامان دو تا دختر ناز و قشنگ و دوست داشتنی به اسمهای سارا و سایه که دلیل مزاحمت این بارمون هم تولد سایه عزیزش بود .

بعضی خونه ها هستند که وقتی واردش میشی آرامش پیدا میکنی ، اصلا" یه جور انرژی مثبت از همه طرف خونه به تو منتقل میشه که باعث میشه همه سختی ها و غم وغصه هاتو فراموش کنی و آرام و بی دغدغه بخوای فقط زمانی رو صرف همه چیزهای دوست داشتنی زندگیت بکنی مثل کتاب و فیلم و خاطره که از وجوه مشترک من و فرخنده ست .

خونه فرخنده برای من یکی از همون خونه هاست که با وجودی که خیلی به اونجا نرفتم اما تمام دفعاتش قشنگ توی ذهنم نشسته . ممکنه این حس مثبت به خاطر نظم و نظافت و سلیقه یا چیدمان خونه باشه ، اما چیزی که مهمتره ، اون صفا و صمیمیت و مهربانی صاحبان خونه است که این حس رو به تو تزریق میکنه . محبتی که از دل بلند بشه ، لاجرم به دل هم می نشینه . خدا رو شکر میکنم که علاوه بر ما دوتا ، همسرانمون با هم و بچه هامون هم با همدیگه به راحتی ارتباط برقرار می کنند .

نمیدونم چرا دلم خواست اینجا از این دوست خوبم بنویسم اما از خدا میخوام که این خونواده دوست داشتنی رو همیشه سالم و سبز و پایدار نگه داره و دعا میکنم که همگیشون به همه آرزوهای کوچیک و بزرگشون برسن . خدا این دوستیهای قشنگ رو از ما نگیره .