نامه ای از دفتر خاطرات

زمین سنگ است و هوا سرد . آسمان بی روح تر از همیشه به نظر میرسد . از هیچ ابری باران نمی بارد . هیچ درختی شکوفه نمی دهد . دیگر گلی بر روی زمین نمی روید. همه چیز سرد و منجمد شده است . آفتاب گرمی و درخشندگی خود را از دست داده . دیگر هیچ رودخانه ای حتی برای خودش هم ترانه نمی خواند . و روزها و شبها پی در پی بدون اینکه تحولی در خود ببیند می گذرند . و حتی گلهای قالی هم رنگ باخته اند . غم بزرگی از زخم عشق در دلم جا خوش کرده است . من در گوشه ای از اتاق نشسته ام . چشمان خسته ام به روی نقش قالی خیره می ماند و به تو می اندیشم . تویی که هستی و نیستی ، می آیی و نیستی ، می خندی و نیستی ، صدای در بلند می شود . کسی پشت در ایستاده است . آیا این همان کسی است که منتظرش هستم ؟ باز صدای در می آید . با سرعت خود را به در می رسانم . بوی گلهای بهاری از پشت در به مشام می رسید . پشت در زندگی بود . در را باز کردم ، قامت بلند تو تمام وجودم را زنده کرد . چشمانم به دیدن روی تو روشن شد و اشک تمام صورتم را خیس کرد .از دیدن تو زنده شدم . نفس کشیدم . با دیدن تو از ته دل خوشحال شدم و به بلندی یک خوشحالی فریاد زدم ....

از خواب بیدار شدم . سرم همچنان بر روی زانوهایم مانده بود . صورتم خیس اشک بود . هنوز بوی بهار می آمد . بوی خوش زندگی و باز صدای در بلند شد . این بار باد صدای در را بلند کرد و من با خاطرات تو تنها ماندم .

نقش تو در خیال و خیال از تو بی نصیب

نام تو بر زبان و زبان از تو بی خبر