خدا

گفت :" اگر جوهر و نیکی تمام ارواح بزرگ با هم جمع شوند، نخواهند توانست نغمه ای از گفتارهای مرا به وجود آورند!" و به همین قاطعیت بود که گفت :" خداوند مرده است !" *

هیچ زبانی بی لکنت این خبر را نگفت و هر گوشی که شنید با وحشت شنید . این طور دهان به دهان گشت . زاهدی که عمری با وسوسه های لذت جنگیده بود ، به محض اینکه سر از سجده برداشت خبر وحشتناک را شنید. بهت زده شد . بعد ناگهان ناامید مویه کنان گفت : همه زهدم هدر شد . چه کسی پاداشم را می دهد ؟

مسیحی مومنی از مردم به غاری دور فرار می کرد و فریاد می زد : بشر ملعون است . اول پسرش را به صلیب کشیدند ، حالا خودش را کشتند .

باستان شناس پیری گفت : بی خدا نمی توان زیست . باید خدایان یونان را زنده کرد .

گناهکار شرمنده ای در خفا تلخ گریست : از من ناراضی رفت .

عارف سالخورده ای از درون می لرزید : دوستی با قدرت مطلق آرامش بخش بود .

ستم دیده ای به جنون افتاده بود ، فریاد می زد : ستمکاران آسوده باشید !

شاعری گفت : تا خدا بود ، همه غمها رنگ سبزی داشت .

حکیمی گفت : جهان با مرگ خدا بی عدل خواهد شد .

پوچگرایی از موقعیت استفاده کرد : اگر جهان تا کنون پوچ نبوده ، منبعد که خواهد بود !

کشیشی ترس خورده ، باد عبایش را انداخت و فریاد زد : ایمان خود را گم نکنید . خداوند جانشین دارد . پسر دارد . مسیح را فراموش نکنید . او در آسمان هاست . او شما را فراموش نمی کند .

تاریخ نویسی گفت : خداکشی رسم دیرینه بشر است . خدایان یونان ، خدایان روم ، خدایان هند .... همه به دست بشر کشته شدند .

دانشمندی پاسخ داد : اما بشر همواره خدایان بهتری هم ساخته . باید خدای نویی بسازیم .

صدای فریادها بلند شد : بشر خودش خدای خودش بشود .

پیری گفت : برای همین هم خدا را کشتید خواستید جانشین و وارث او بشوید .

فیلسوفی گفت : این قتل ، پایان کار قاتل است . بشر قصاص می بیند.

عالم غربی گفت : حالا که خدا مرده است پس چه کسی ما را پس از مرگ زنده می کند.

مردی که ماههای آخر حیات خود را می گذراند از تمنای کهن بشر گفت : حال که خدا نیست ، باید خودمان بهشت را پیدا کنیم . باید هر چه زودتر درخت ممنوعه را بیابیم تا جاودان بمانیم .

و جوانی شوق زده گفت : چیزی را که حضرت آدم از دست داد، شاید ما بتوانیم دوباره به دست آوریم ...

....

برگرفته از کتاب پیامبر کفرگوی نوشته اردلان عطار پور

* سخنان فوق مربوط به نیچه می باشد .