دغدغه ای به ارزش یک زندگی

چند روز است تمام ذهنم درگیر موضوعی است که نمی توانم نتیجه ای برایش بیابم . بلاتکلیفی ذهن و دل گاه کار دست آدم می دهند . گاهی تصمیم گیری چقدر سخت می شود . گاه برای دستاوردهای زندگی چقدر باید تاوان داد ! گاه برای رسیدن به هدف چقدر باید توان گذاشت ، باید جنگید ،‌مبارزه کرد و امید داشت . من به شخصه برای هر چه دارم جنگیده ام . طبیعت هیچگاه به آسانی ، خواسته های دل را در مسیر ما قرار نمی دهد . باید هزینه کرد تا رنگ آرامش دل را دید . که اگر این مبارزه ها هم نباشد ، ارزشی برای داشته هایمان قائل نخواهیم شد . من تکلیفم را با خودم و دلم می دانم . اما هرگاه خواسته ام عزیزی را در تصمیمش یاری برسانم و او را از این رسم روزگار آگه کنم ،‌دچار مشکل شده ام . خیلی سخت است برای کسی که خودش را ،‌دلش را و خواسته آنرا نمی داند تا بتواند تصمیمی درست بگیرد ! تا ندانی که هستی و کجای زندگی ایستاده ای و قرار است به کجا برسی ، چگونه می توانی مسیری را انتخاب کنی تا ترا به مقصود برساند ؟ تا مسیری را انتخاب نکنی ، چگونه می توانی از مخاطرات و مشکلات پنهان در راه آگه شوی و خود را برای مقابله با آن آماده نمایی ؟ تا ندانی آیا هدفی که برای خود در نظر گرفته ای ارزش همه این سختی ها را دارد یا نه ، چگونه می توانی محکم و مصمم و بی هیچ تردیدی گام در مسیر بگذاری و برای برداشتن تمامی موانع بی هیچ شکی در دل اقدام کنی ؟ خود آگاهی بالایی می خواهد تا بتوانی هدف را انتخاب کنی و راه درست را تشخیص دهی ،‌آنگونه که با کوچکترین مشکلی پشیمان نشوی و بر نگردی و تا آخر مسیر را ادامه دهی . و چه سخت است به مسیری کشانده شوی ، بی اینکه بخواهی ، سختی اش را تحمل کنی اما مطمئن نباشی چه میکنی ! که در این صورت حتی اگر به آخر راه هم برسی ، ممکن است با خود  بیندیشی آیا این مقصد ، ارزش همه این سختی ها و توانی را که من برایش خرج کردم را داشت ؟

باید به هوش باشیم تا موقعیت های سخت زندگی را تشخیص دهیم ، راه و چاه گذر از این موقعیت ها را دریابیم و نقش خود و دیگران را در رسیدن به شرایطی مطلوب در گذر از این موقعیت ها بدانیم ،‌که زندگی همیشه فرصتها را به آسانی در اختیار نمی گذارد و همواره راه را برای جبران باز نخواهد گذاشت . به هوش باشیم و بدانیم که برخی خطاها غیر قابل جبرانند . نتیجه برخی تصمیم گیری های غلط ،‌هرگز از زندگی ما و از ذهن ما پاک نخواهد شد . یادمان باشد که در برابر زندگی خود و حتی دیگران مسئولیم و نمی توانیم با بی تفاوتی به گذر سریع ثانیه های عمرمان نگاه کنیم و بگوییم کاش بگذرد این روزگار بی فرجام ...

می دانم گاهی برای گرفتن تصمیم در سخت ترین شرایط قرار می گیری . می فهمم چه سخت است انتخاب وقتی دو سوی تصمیم گیری ،‌دو پاره دلند که تو نمی دانی در این مبارزه با تقدیر ، کدام سوی دلت را بگیری ، که می دانم انتخاب در این شرایط چه سخت و آزار دهنده می شود و تو چه شکننده می شوی وقتی در هر دو سو ، متهم هستی و بازنده هستی و برنده هستی و اصلا چه می گویم ، مگر می شود دل را به دو نیم کرد و طرفی را راضی نگاه داشت و آن یک را ناراضی ؟ که مگر پیروز چنین میدانی می تواند وجود تو باشد ؟ راستش اصلا نمی دانم چه می گویم ؟ این موضوع آنقدر برایم ابهام دارد که گفته هایم را هم بی سروسامان می کند . وقتی کلمات اینقدر گیج می زنند در بیان این مشکل ، ذهن و دل بیچاره چه باید بکنند ؟ من تنها آنقدر می دانم که اگر جای تو بودم ، دلم می خواست در این میان خود را به دستان قدرتمند کسی بسپارم که آگاه ترین است و از او بخواهم که خود یاریگرم باشد در این مسیر . پس تو هم با آگاهی و اعتماد کامل همین کن و از او بخواه زیباترین تقدیر را .

و من چه لذتی بردم وقتی از من پرسیدی : دستان خالی قیمتی دارند  یا نه ؟ و من که نمی دانستم چه بگویم ، گفتی : در دستان من نه قدرتی است به حمایت ، نه ثروتی به آسایش ،‌اما در آن عشقی است که تمام آرامش دنیا را به ارمغان خواهد آورد . و مگر می شود دستان به ظاهر خالی پدر را و مادر را قیمتی گذاشت ، وقتی پربهاترین گنجینه دنیا را که  همان عشق ناب و بی بدیل است در خود نهان دارند ؟ وقتی نام و یاد پدر و مادر اینقدر آرامش زاست ،‌دستانشان چه اکسیر عجیبی است از هر آنچه مفهوم آرامش است در این روزگار فانی . دعا کنیم دستانمان و قلبمان و وجودمان خالی از عشق نباشد .دعا کنیم که هدفمان را خوب بشناسیم و راهمان را درست بیابیم و آنگونه عمل کنیم که در واپسین روز ، حسرت به دل اولین قدمهای مسیر نباشیم . خدا کند آنگونه بگذریم در گذر از ثانیه ها ، که خاطرات تک تک آنها را با قیمتی ترین جواهرات دنیا هم تاخت نزنیم ! خدا کند دل را آنقدر دریایی و پرتلاطم نگاه داریم که از رکود مرداب افسردگی ها دور بماند و با درجازدنش نپوسد و جذر و مدهای عشق باشد که هیاهوی دل را به آرامشی در عمق برساند و به سرزندگی ای در خور زندگی مان به عنوان یک انسان .

امید که زندگی مان قصه پروازی به اوج باشد ، نه عادتی از روی اجبار در فضای خاکی سراسر تکرار روزمرگی و بیهودگی و افسردگی و هر آنچه آدمی را از آدمیتش دور می کند .

و باز هم دعا می کنم که زندگی مان هر لحظه و هر آن حدیث مکرر عشق باشد و دلدادگی ، که پرواز بی عشق ، فرودی است از اوج به حضیض و نه از خاک به نور !  خدا کند مقصدمان مهر باشد و بال پروازمان نیز مهر !