سلسله موی دوست...

آسمان سیاه دشت، ستاره باران است و ماه، زیبا و پروقار، کامل و بی نقص... نور می افشاند...

باز ماه و مهتاب و سکوت شب و عطر باران ... باز من و روحی بی قرار و جنون و شیدایی... صدایی از دور می آید...

سلسله موی دوست حلقه دام بلاست... هر که در این حلقه نیست، فارغ از این ماجراست

صدای ساز نزدیکتر می شود و چیزی در دلم فرو می ریزد... زخمی سر باز می کند از هجران... دلتنگی بیداد می کند در سرزمین وجود...

گر برود جان ما در طلب وصل دوست... حیف نباشد که دوست، دوست تر از جان ماست...

..........

خطی از مهتاب بر دیدگانم ، ردی از نور بر دستانم.... بالا می روم از کمانی از نور ... چه سبک شده قدمهایم... چه رهاست ذهنم... خود را می سپارم به نور و نوا...

..........

حلقه به حلقه، فرشتگانند و آسمانیان... در سرای جانان ایستاده اند به تماشای نور و ساز و مهر...

آسمان است و ستاره باران و همه دعوتند به سفره ای که حضرت یار گشوده از این سوی آسمان به آن سو... بارانی از لطف پروردگار.... ساز لطف پروردگار می نوازد همه آنها را که میهمان اویند ... از سلسله اویند و در دام بلایش گرفتار...

نوایی می آید....

دعوی عشاق را شرع نخواهد بیان ... ناله زارش گواست...

ناله ای از درونم می شنوم... سهم من از اینهمه عشق؟.. سهم من از اینهمه شیدایی؟... من کجای این بارگاه نور ایستاده ام؟ می بیندم آیا معبود؟ می خواندم آیا معشوق؟

همه گوش و همه چشم... بال می زنم در سرای معبود، چشم در چشم ستارگان می شوم و فرشتگانی که همه نورند... زبان خموش اما... وجود همه سرگشته دیدار... چشم می چرخانم به دیدار... اما.... 

وجودم بی تاب است و چشمانم ناتوان... دلشده پای بند، گردن جان در کمند... کمند یار بر گردن وجودم... بخواه مرا...

نوایی می گویدم... دیدن او یک نظر ... صد چو منش خونبهاست...

روح می نالد... کاش من هم حلقه ای از دوستانت بودم ... گر بزنندم به تیغ ...

گر بنوازی به لطف... گر بگدازی به قهر   حکم تو بر من روان ... زجر تو بر من رواست...

کاش یارای چنگ زدن بر حلقه مویت داشتم... کاش گرفتارتر بودم، شیداتر، مجنون تر... رهاتر از اینم کن...

دلتنگم .... دیدارت را...

دل دل می زند روحم... جان بی تاب و بی قرار... ذره ذره روحم می نالد... مالک ملک وجود... هر چه کنی جور نیست... هر چه تو خواهی...

صدای ساز نزدیکتر از پیش بر جانم فرو می ریزد... چرخ می زند روحم ... چرخ می زنم... چرخ می زنم.... سبک می شوم ... سبک تر... رها... رها ... رهاتر....

نوری چشمانم را.... مدهوش می شوم...

.......

چشم می گشایم....

قلم در دستانم بی قرار ... چرخش قلم بر سپیدی کاغذ... می نگارد قلم... با عصاره ای از جان... " سلسله موی دوست, حلقه دام بلاست..."

پ.ن. : تصویر پست، دستخط زیبای عمه طهورایم است. سپاس از اینهمه شیدایی...