چله ی عمر

هنوز کودک بودم و شعرها و داستان زندگی پروین را می خواندم و رنجهایش را. شعرهای دلنشینی که آن زمان من کودک را تحت تاثیر خود قرار می داد و رنجهایش که غصه دارم می­کرد. تا آنجا که می رسیدم به پایان قصه زندگی اش که 28 سالگی اش بود، هر چند پروین همیشه روزگار زنده است: این که خاک سیهش بالین است... با خود می گفتم، چه خوب که زود راحت شد!

بعدترها نوجوان بودم هنوز و فروغ را شناختم و باز هم قصه زندگی ای پر نشیب و فراز، حکایت زنی زیبا و جسور و تنها که یک تنه در برابر ناملایمات بسیاری جنگید تا عصیانش از او فروغ زمان ساخت که جاودانه اش کند. هر چند او هم در 33 سالگی ترک زندگی کرد و من که با خود گفتم خوشا به حالش, در اوج رفت...

و از آن زمان همیشه به مرگ در اوج فکر کرده ام! در نهایت شباب و شور و شیدایی. هر چند من نه فروغ بودم و نه پروین که ماندنی باشم، اما مرگ را زیبا می خواستم و در اوج... آن زمان اگر می گفتی 40... می پنداشتم که آاااااه ه ه... چه دور و چه دیر.... می گفتم من هرگز نخواهم رسید به آن سالهای دور....

40 سال گذشت در کمال ناباوری... هنوز بهت زده ام که چگونه گذشت و چه زود... و باز هم مثل هر سال در زادروزی دیگر به این می اندیشم که زیستنم را چه سودی در خور هست که بیارزد به رنج بودن در این دنیا؟ که رفتن آن درخت سیب را معنا ببخشد که اگر بود سالها بود همسایه ها از طعم و عطر خوشش بهره ها می بردند، اما من...

اما من خواست خودم نبود آمدنم، خواست خودم نبوده ماندنم، و خواست خودم هم نخواهد بود رفتنم در روز و ساعتی که مقدرم باشد...

و من هر روز صبح که دیده می گشایم به روی زندگی و نگاهم می افتد به نگاه معصوم دخترکانم، می اندیشم به ثمره ی آن سیبی که نذر ماندنم شد تا حالا و هر روز نیایشگر خداوندگار یگانه باشم در لحظه لحظه ی زندگی ام...

سالی دیگر گذشت، پر فراز و پر نشیب! سالی پر از فراز و فرود! پر از شگفتی و شگفتانه های بسیار! پر از هدیه های غریب روزگار! سالی پر از رنج، رنجی از جنس دل، دل و دل بستگی و دل کندن!  آن که ماندنی است می ماند حتی از ورای تلخی ها و سردی ها و سختی ها و آنکه رفتنی ست می رود، حتی اگر نشتر یادش در دل جاودانه بماند...

چهل سال رفت... چله عمر من هم به سرآمد ، اما یار ... اگر همیشگی بود با دل، که اگر رخ بر نمی تافت گاهی به جزای عصیان گاه گاهی، عطر خوش سیب عشق می پیچید در لحظه لحظه زندگی ام ، اما ...چه کنم سرگشته ام هنوز... گیج و گم و حیران... که من کجای زندگی ام الان و دقیقا چه می کنم با خود و زندگی ام؟

تو که آشناترینی با من و دلی که ساخت دست توست، اندکی از عصاره وجود تو در آن جاریست، تو که می دانی چگونه آرامم کنی حتی برای ثانیه ای، تا باز نیرو  بگیرم از عطر خوش حضورت... شکر که هستی ... همیشگی لحظه هایم باش مهربانم....

چهل سال گذشت... حضور چهل ساله ات در دلم مبارک...