تقدیر لحظه ها

آخرین لحظات سال ٩٣، تکاپوهای آخرین این اسب خسته می رود که به مقصد برساند بار تمام کاشته ها و برداشته های این سال را. آخرین ساعات این سال غریب و من....

گلهای خانه را سر و سامان بخشیدم. گلدانهای قدیمی جای خود را به گلدانهای رنگی داد و حالا گلخانه ام رنگارنگ شده و زیبا!  وسایل سفره هفت سینم از گوشه تاقچه رها شد و آرام در سر جای خود قرار گرفت در کنار سبزه و سنبل و ماهی! این روزهای آخر سال و سفر و دل کندن و مهیا شدن برای شروعی دیگر... خانه ام را از هر آنچه گرد و غبارو آلودگی  تکاندم و خانه ی دلم... 

این سال شلوغ و درهم، این سال پر از شگفتی و حادثه، خوب و تلخ... این سال گیج و گنگ و آشوب... 

در اولین گام نگاهم را نو می کنم و آشوب را از دلم بیرون می اندازم... 

این سال پر از خستگی، نگاههای تلخ، حسد، کینه ، قضاوتهای نامنصفانه...  در تکان بعدی همه را از دلم پاک می کنم که باور دارم نگرش دیگران به من ارتباطی ندارد و راه من، راهیست مختص خودم... حالا طوری از کنار نگاههای دیگران می گذرم که پیراهن دلم آلوده به آنها نشود... که دوست ندارم کینه رنج لحظه هایم شود! که دلم نمیخواهد حسد خوره جانم شود، که حیف است دلم با این تیرگیها آزرده شود...

خستگی این سال اما... بغض و بارانش ...

دل که خسته باشد تنها درمانش آغوش گرم توست... دل که بغض داشته باشد مرهمش نگاه پر مهر توست... دل که بارانی باشد... من اما دل بارانی را که نشانگر حضور توست دوست دارم ... بارانی که در پی آفتاب نگاهت رنگین کمانی زیبا به دلم هدیه می دهد از مهر و عشق ... 

این سال، سال پر از خاطره و احساس و تجربه، پر از تکانه های روح و دل، سال سرنوشت، سال تغییر... و من هر آنچه خاطره را در صندوقچه دلم نگاه خواهم داشت! نامها، یادها، دوست داشتنها، اما خود را رها خواهم کرد از هر آنچه تعلق و دلبستگی ... که سال جدید سال نوآوری خواهد بود و من باید دلم را آرامش بخشم و منِ من را به خود باز خواهم بخشید و زندگی ام با این تجربه جدید قدری نو خواهد یافت... قدری که زنده بودنم بر من می بخشد و من باید از پی تحویل سالی نو، زایش و تحولی نو به دلم هدیه کنم!

آفریدگار لحظه ها، تقدیرم را به زیبایی رقم بزن چونان همیشه زندگی ام... 

من نام کسی نخوانده ام الا تو

با هیچ کسی نمانده ام الا تو

عید آمد و من خانه تکانی کردم

از دل همه را تکانده ام الا تو