باز هم تو

شروع سختی رقم خورده برایم در این اولین روزهای سالِ آخرِ دهه چهارم زندگی! منِ جدیدی که با تغییری شدید با منِ گذشته در جدال است و این جدال رودررو به نهایت خسته ام کرده! نه این و نه آن، هیچکدام آنی نیستند که عقلم در وهله اول و دلم در مرحله بعد گواهی بر مقبولیتشان بدهند و همین گیج و سرگردانم نموده که پس تکلیف من در این میانه چه می تواند باشد؟ تا کی در درون خود شاهد جنگهای ناتمام من با من باشم؟ تا کی اهورا و اهرمن با آن قالبهای تعریف شده ی ذهنی ام، مرا محلی برای نزاع خود نمایند، بی اینکه هیچکدام قدمی به جلو بردارند یا که گامی رو به عقب! انگار من باید تا أخرین لحظه هستی ام سرگردان باشم میان دو من که نه به حالت برد- باخت، که اکثرا به صورتی میانه با هم کنار آمده اند تا از من موجودی سرگشته بسازند که گاه نمیداند درست کدام است و نادرست کدام؟ تقدیر کجاست و تدبیر در کدام سو؟ خدا کجای من ایستاده و شیطان کجا؟ و اصلا راحت تر بگویم می ترسم از خودم ! می ترسم از اینکه نکند در این مسیر بی برگشت زندگی، در همه لحظه های گفتگوهای تنهاییم ، خدا را با شیطان اشتباه گرفته باشم؟ که نکند روی سخنم با دوست باشد و نادوست ترین موجود با زبانی نرم و به ظاهر دوستانه و در لباسی مهربان پاسخم گفته باشد! من می ترسم از خودم و این روزهای غریبی که بر من می گذرند و مرا دو تکه که نه، خرد کرده اند و من خسته تر از آنکه این تکه ها را با جادوی امید کنار هم بگذارم و منی دیگر بسازم از آن، که می دانم حالا این کار برایم سخت ترین کار دنیاست! یاد سیبل افتادم! آن دخترک دوشخصیتی که هرگاه در قالب شخصیتی از خود فرو می رفت، بی خبر از آن بعد دیگرش آدمی جدید میشد که با آن یک به نهایت متفاوت بود! احساس می کنم من هم دچار دوشخصیتی شده ام، اما از آن دسته أدمهایی که از هر دوشق وجود خود آگاهند، هرچند از هیچکدامشان خلاصی ندارند! نمیدانم کدام را بیشتر باید بپذیرم تا بلکه بتوانم با تلاشی مضاعف بر آن دیگری غلبه کنم، که تجربه ی سالها زندگی ام بر من ثابت کرده هرگاه وجهی از وجودم را نادیده گرفته ام، تمامیت روحم به عصیان کشیده شده و روزهای بسیار سخت تری را بر من رقم زده! پس آموخته ام با هر دو منِ خود مهربان باشم و تعادلی در هر دو ایجاد نمایم که رنجم کمتر شود، اما.... این روزها اعتدال را هم گم کرده ام!

آی تو که آن بالا نشسته ای و بر این مخلوق دست ساز خود می نگری، تو که بیش و پیش از هر کسی بر من و دنیای درون و حرفهای ناگفته بسیار این سالهای زندگی ام آگاهی، تو که بیشتر از هر کس بر نیاز من به خلوت و گفتگویی آرام و آغوشی گرم و نگاهی مهربان باخبری! تو که بی قراری ام را می بینی و درمانم را می دانی و از هر آنچه در دلم می گذرد بی کم و کاست مطلعی، می شود مثل همیشه مرا با مهربانی های بی نظیرت، با دستان نوازشگرت، با حمایت های همیشه ات و با نشانه های دلگرم کننده ات یاری نمایی؟ حضرت دوست، مهربان ترین، عزیزترین یاور! بی تابم، قرارم شو تا تاب بیاورم این شبهای جنونم را که بی ماه روشنگرت، این شبهای مهتابی تاریک ترین لحظه های زندگیم خواهد بود! ماهتاب حضورت نهایت خواسته پلنگ سرکش و مجروح دلم است، مهربان همیشه ام! در این صخره های سخت زندگی، روشنای راهم باش تا وجودم به حضورت آرام گیرد...

 مهربان همیشه ام، دلتنگ خلوتی آرامم با تو تا بغضم را بر شانه های ستبر و مهربانت بگریم، دریاب مرا پیش از آنکه فروبپاشد این من ناآرام!

+ تدبیر کند بنده و تقدیر نداند، تدبیر به تقدیر خداوند نماند

استیزه مکن مملکت عشق طلب کن، کاین مملکتت از ملک الموت رهاند( مولانا)