اعجاز عشق

مطلبی به دستم رسید، بی کم و کاست می نویسمش تا برای همیشه به ذهن بسپارم : 

حکم تقدیر است یا تقصیر نمی دانم ، وقایعی دستخوش تغییر کرده است مسیر زندگی مرا. روبه رو شدن با بزرگترین ترس هایم که سخت بوده است و پر رنج. ولی حاصل آن رها شدنم از وابستگی ها بود. 

آسان نیست که بتوانم پشیمانی ها، ناامیدی ها و شکست هایم را بپذیرم و یاد بگیرم از دست دادن ها را و اجازه بدهم ترکم کنند یا من جدا شوم از کارم، مکان زندگی ام، دوستانم، گروهی که به من معنا بخشیده یا رابطه ای که دوستش دارم. 

و یاد بگیرم که خوب بمیرم و این مرگ های کوچک ، تمرین مرگ آخر است که آن پایان نیست، آغاز ناب و دوباره من است. که در این مرگ های کوچک می توانم در پی بازسازی خویش باشم تا دوباره زنده گشتنم، در تجربه های تازه و جهانی که خود انتخابش می کنم. و این تحولی است که بزرگ می کند مرا و قدرتم می دهد این بار که اعجاز را تجربه کنم.

 الهی بمیران تو مرا به حکمت خویش تا زنده شوم به قدرتی که مرا به فراسوی روزهای ناب می برد، چون باغ خفته در مرگ زمستان که به شکوه شکوفه های بهار دعوت است. 

الهی تو بمیران مرا به اعجاز عشق تا زنده شوم به وسعت ناب خویش. 

پی نوشت:

به پاس یک دل ابری، دو چشم بارانی

پر است خلوتم از یک حضور روحانی

نشسته است به جانم همیشه تا هستم

غمش عمیقتر از یک نیازِ روحانی