بازی زندگی

ده ، بیست ، سی ، چهل ... صد ... چشم می گذارم و تو پنهان می شوی و هنوز که هنوز است می جویم و نمی یابمت ! بزرگ شده ایم و بازیهای کودکانه را هم از سادگی و زیبایی خود دور کرده ایم. بزرگ شده ایم و صداقت را در کوچه پس کوچه های کودکی هایمان گم کرده ایم. بزرگ شده ایم و از قایم موشک بازی فقط پنهان شدنش را خوب بلد شده ایم ! پنهان شویم در پشت نقابهای قشنگ رنگی ! بازی نقاب ها را خوب بلدیم ! بلدیم پنهان شویم پشت کلمات زیبا، پنهان شویم ورای رفتاری با تشخص ، پنهان شویم پشت ظاهری آراسته! حتی پنهان می شویم در سکوت عمیق روزهایمان! سکوت سهمگینی که درون ما را از دیدرس دیدگان غریبه و آشنا پنهان می کند، اما... چشمها را نمی شود پنهان کرد ! چشمها آینه درونند و غمها را فریاد می زنند! غمها از درون ساکت ما راه به بیرون می یابند و تنهایی آدمها را فریاد می زنند! نقابهای زیبا را کنار می زنند و آشفتگی ها را نمایان می سازند! آشفتگی درون آدمها را! آشفتگی زندگی های درهم این روزگار را !

نمی دانم گمشده این روزهای زندگی ما أدمها را که اینقدر همه دچار آشوب و سرگشتگی هستیم ! اینکه اینقدر ناآرام و بیقراریم ! اینکه اینهمه دیوار سرد دلسردی دور خود کشیده ایم و نه می خواهیم و نه می توانیم از حصار این دیوارها بیرون بیاییم! این است که هماره زندگی جز تنهایی و رنج و غم نصیبی نداریم! به راستی گمشده حقیقی این روزگار چیست ؟ اعتقاد ؟ عشق ؟ خدا؟؟؟ نبود هر کدام اینها یعنی عدم آرامش! وای به وقتی که هر سه را گم کرده باشیم ! آنوقت نه ده، بیست ... صد که اگر تا به آخر دنیا هم بشماری نه خود را می یابی، نه رنگ زیبای آرامش را! گم شده ایم و گمگشته هایی هستیم که گمشده هایمان را هم نمی شناسیم ! کاش عشق که مظهر حقیقی آفریدگار است دستگیرمان شود و ما را برساند به پایان خوب بازی زندگی ... به خدا... به آرامش مطلق حضور مهربان او...

کاش همیشه عاشق باشیم. 

پی نوشت: زمین گرد است 

تا رفتن از پیش تو

آمدن به سمت تو باشد! ( علیرضا روشن)