آتش دل

من کودکانه آسمان را دوست دارم ... تکرار صدای امیری است که این شعر زیبا را برایم می خواند ! شب و ماه و مهتاب ! جنون مشهود این روزهایم ! 

مثل جهنم شد جهان بگذار باشد ، تو هستی و من این جهان را دوست دارم ... و باز تو ! تویی که نمی شناسمت ! تویی که نیستی ! تویی که گمشده دنیای تار منی ! ... بزن تار که امشب باز دلم از دنیا گرفته ! 

آخ لعنت به این دل گرفته ! با جرات میگویم لعنت که مطمئن نیستم این روزها دلم ماوای دوست باشد ! اصلا نمیدانم چرا حضرت دوست رهایم کرده در این ناکجاآباد دنیا و ... بی خیال ! لابد او هم می گوید :" ولش کن ، من کارهای مهمتری دارم ! او از پس خودش برمی آید ! " 

باشد ! هر چه می خواهی بخواه ! چاره ای هم دارم مگر ! باز هم تسلیم ولی ... ترا به خودت ( که عزیزتری ، که لابد تو هم بیش از همه خود را می پرستی !) قسم فکری هم به حال اینهمه بغض فروخورده بردار ! خسته ام ! این را هم نمی بینی ؟ زمانی دلم گرم بودنت بود ، حالا اما حس میکنم گمت کرده ام ، معلوم هست کجایی ؟

کولی برای نمردن ، باید هلاک خموشی ! یعنی به حرمت بودن ، باید ترانه بخوانی ! 

سالار می خواند : به دنبال خود در سراب جنون ، کشیدی دلم را به دریای خون ! 

کولی آواره تنهاست ، با مه و زنگار تو ! زود بیا تا نمرده ست ، این دل بیمار، تو ! 

دلم هوای شاخه گندمم را دارد ! کاش جایش نمی گذاشتم ! دلتنگ قاصدکهایم ! قاصدکهای شعر که مرا از من جدا، بر بالهای خیال می نشاندند و تا آسمان و ستاره ها رهنمون می شدند ! باز صدایی می خواند :"صاف است یا ابری چه فرقی دارد أیا ، هرگونه باشد آسمان را دوست دارم !" دلم هوای آسمان دارد اما هوای دلم آسمانی نیست ! بالهایم را گم کرده ام ! پاهایم سنگین و کرخت یارای همراهی ام را ندارند و من حسرت زده آسمان مهتابی امشب را می نگرم و به رنجی که از بودنم بر دلم جاریست می اندیشم !

با ماه می گویم سخن شبهای مهتاب ، دیوانه وار این دیده بان را دوست دارم !"

ماه و مهتاب و شعر و جنون ! پلنگ دلم چه بد زخمی شده ! پلنگ ؟ کاش پلنگی مانده باشد از این دل ! قرار که از دل برود ....

حافظم می گوید :" ماجرای من و معشوق مرا پایان نیست ، هر چه آغاز ندارد نپذیرد انجام !"

خوش به حال حضرت حافظ که معشوقش آغاز و انجامی ندارد ! من که تمام شدم و ندانستم عشق و عاشق و معشوق را ! دل گرفته ام ، خسته ام از بودن ، دلم رهایی می خواهد ! رهایی اما با من سنگین این روزها تناسبی ندارد !  من که به بردگی دنیای مدرن می اندیشم و زنجیرهای نامریی نشسته بر روح و جسمم ! دلخوش به این بودم که پای دلم دربند نیست ، حالا اما ... کو دل ؟ حالا از من فقط پایی مانده در گل ! خسته ام ، دلم رهایی می خواهد ! کاش بیابم آیین سبک شدن را !

نشانی از دوست می رسد :" گاهی بهشت در دل آتش میسر است ، باید خلیل بود و به یار اعتماد کرد !"

دلخوش به این آتشم ، مرا دیدارت میسر می شود آیا ؟ نصیبش گو همه آتش ، گو بسوز و بساز ، اما مرا دمی لحظه دیدار... می شود آیا ؟

کولی گیاهی نداری کز درد عشقم رهاند ؟ کولی دلی کنده دارم ، با خود ببر زین دیارم !

تب دارد دلم ، روحم! این هذیانهای جنونم را نادیده بگیرید ...