لای لای مهتاب

غروب است و تو آنقدر به من نزدیکی که حس می کنم دست دراز کنم تو در دستان من جای می گیری ! چقدر حسرت می خورم از اینکه همراه تصویرگرم با من نیست تا اینهمه نزدیک بودنت را ثبت کنم .

شب است و قدم می زنم به تنهایی و باز این تویی که چشم در چشمم می دوزی و زیبایی ات را به رخ من می کشی و من که دلتنگ همه آن شبهای عاشقی , باز با تو گفت و گو می کنم ...

یادت هست آن شبهای دور که پرنده های کوچک بی خواب شده بودند و تو برایشان لای لایی خواندی ؟ یا آن قورباغه کوچک را که برایش بالشی از ابر فراهم نمودی تا آرام بخوابد ؟

من هم دلتنگم و بی خواب و بی قرار ! برایم بالشی از رویا می آوری تا با لای لای مهربانت به خواب بروم ماه من ؟ کاش بدانی چقدر خسته ام این روزها و چقدر دلم یک خواب آرام و سرشار از رویاهای شیرین را آرزو دارد ! کاش بیایی و دست دلم را بگیری و روح مرا بر بلندای زیباترین آبشارها و جنگل های دنیا به پرواز در آوری تا چشم که می گشایم , تازه باشم و سرشار از هر آنچه زیبایی و امید ...

ماه من , مهربان من , همیشه باش و بر شبهای تیره من بتاب تا زندگی ام با تو رنگ گیرد , ای نقره پاش امید و رویاهای شیرین !

و باز هم من و سر به هوایی ها و عاشقانه هایم با ماه...