ما پراکندگان مجموعیم ...

عیب یاران و دوستان هنرست

سخن دشمنان نه معتبرست

مهر مهر از درون ما نرود

ای برادر که نقش بر حجرست

چه توان گفت در لطافت دوست

هر چه گویم از آن لطیفترست

آن که منظور دیده و دل ماست

نتوان گفت شمس یا قمرست

هر کسی گو به حال خود باشد

ای برادر که حال ما دگرست

آدمی را که جان معنی نیست

در حقیقت درخت بی ثمرست

ما پراکندگان مجموعیم

یار ما غایبست و در نظرست

جان شیرین فدای صحبت یار

شرم دارم که نیک مختصرست

پرده بر خود نمی توان پوشید

ای برادر که عشق پرده درست

سعدی از بارگاه قربت دوست

تا خبر یافتست بی خبرست

ما سر اینک نهاده ایم به طوع

تا خداوندگار را چه سرست

آنها که این روزهای مرا می بینند, می دانند حال مرا و خوب می دانم که شما هم که با زبان دل من آشنایید, این سکوت ناگزیر مرا درک می کنید. آقا بزرگ مهربون، زبان سخن ندارم که این روزها بسیار دلتنگم. پس خواستم با زبان سعدی به شما تبریک بگویم میلادتان را که شد آنچه خواندید. بضاعت کم مرا ببخشید که همیشه در برابر دریای مهرتان, لالم و شرمسار. چونان نامتان, همیشه بزرگ باشید و بهروز. تولدتان مبارک.